امروز، ذهن بسیاری افراد به این پرسش معطوف هست که؛ چرا تورکها به اعتراضات نمیپیوندند! در حرکت ملی هم، اکثریت به این فکر میکنند که؛ چرا همان ملت و فعالین امروز از نظرها پنهان مانده اند.
پرسش اول مربوط به مرکزگرایان است:
اصلاح طلبان، سلطنت طلبان،فرقه رجوی، و بقیه گروههای اپوزیسیون که؛ مستأصل مانده و میگویند: آزربایجان به چه دلیلی وارد صحنه نمیشود.
مطمئناً همه این گروهها پاسخ را میدانند! ولی، چون نمیخواهند مردم حقایق را بفهمد؛ بنابرین ما میگوییم که همه ماجرا را متوجه بشوند.
ایران، متشکل از چند مملکت و ملت؛ سرزمینی چند قومیتی،زبانی،دینی و فرهنگی است.
پس از اینکه، همه سرزمینهای دیگر در جهان راهی دوران مدرن میشدند
اتفاقاً، ایران هم با آنان همراه شد
ولی پدران همین گروههای اپوزیسیون مثل خودشان، بدون توجه به واقعیتهای تاریخی،جغرافیایی و اجتماعی
با توسل به افکار وارداتی استعمار و قصه های باستانی،یک کشوری بنا کردند.
این کشور، با زیر پا گذاشتن بافت جمعیتی و ساختارهای طبیعی آن؛
که شامل: اقوام زبانها فرهنگها اقشار و ادیان مختلف بود،شکل گرفت.
بنیانگذاران ایران نوین قدم اول را با افکار فاشیستی و ماکیاولیستی برداشتند.
سرکوب- کشتار- اعدام- زندانی کردن- ایجاد جو سانسور و خفقان- اجبار و تحمیل؛
بعنوان ابزارهای مورد استفاده در برپایی ایران نوین بود؛
بنیانگذاران، بجای اینکه یک سیستم فراگیر و تکثرگرا بوجود آورند؛
و بجای استفاده از خشونت و جنایت، گفتگو و راهکارهای منطقی و احترام محور بکار بگیرند
از همان اول، به خارجیها متوسل شدند.
و برای برپاییِ آرمان کشور خویش، که از لابه لای قصه بافی های تاریخی جاسوسان استعمار اختراع شده بود، از توحش و استبداد بهره گرفتند و کشوری که اولین آجرش با نفرت و خشونت و کلاهبرداری_ جعل دروغ اعدام ترور و فساد_ گذاشته شود؛ عاقبتش اینی میشود که شاهدیم.
شیوه مذکور یعنی نادیده گرفتن مردمان سرزمین منجر به این شد که، از سه جهت ایران دچار مشکل شود.
اول افکار_دوم اقوام و ملتها_سوم ادیان و مذاهب
یعنی؛ بنیانگذاران ایران به «اندیشه،هویت و اعتقاد» احترام و جایگاهی قائل نشده بودند سه اصلی که بدون احترام به آنها نمیتوان کشوری مدرن و موفق بنا کرد.
راز فروپاشی پهلوی هم در این موارد بود.
به این دلایل هم، از روز اول شروع ایران نوین؛ همواره جنگ و جدال در جریان بوده و هست.
سه حکومت دروان نوین ایران، کماکان با کشورهای خارجی و مردمان داخل همیشه در درگیری بوده اند و هستند.
یکی معنویات را بر باد داد یکی مادیات را یکی هم هر دو را ؛خلاصه همیشه یک جای کار میلنگد.
ملت تورک بعنوان بزرگترین گروه قومی_ملی این مملکت که از لحاظ جمعیتی اکثریت را به خود اختصاص داده به بدترین نحو ممکن مورد سیاستهای فاشیستی و آپارتایدی قرار گرفت از همان بدو تاسیس حکومت پهلوی،
این ملت که بانی انقلاب مشروطه بود و هزینه های زیادی برای ایجاد یک جامعه مدرن و آزاد داده بود به یکباره با رضاخان مواجه شد و مبارزاتش را برای از میان برداشتن این کودتاگر و سیستم فاشیستی اش آغاز کرد در 1325 با وحشی گری تمام ارتش پهلوی بدستور محمدرضاپهلوی علیه ملت آزادیخواه آزربایجان، تکلیف تورکها با پهلوی مشخص شد و بعد از آن تورکها از هر طریقی برای ساقط کردن این رژیم جنایتکار اقدام کردند دو واحد دیگر یعنی تفکرها و دینداران هم به این قافله پیوستند و نهایت در بهمن 57 هیکل پهلوی از قدرت به زیر کشیده شد.
ملت آزربایجان با برآمدن سیستم جمهوری و حاکم شدن قوانین اسلامی
بسیار امیدوار شد که اینبار به خواسته هایش نائل میشود بر همین اساس در جنگ هم شرکت کرد و شهدای فراوانی را اهدا نمود ولی زمانیکه حکومت جدید روی ریل افتاد و قدرت را کامل در اختیار گرفت هیچ توجهی به مطالبات ملت آزربایجان نکرد. هرچقدر انتظار طولانی تر شد زمان و گذشت و دولتهای جمهوری اسلامی همان سیاستهای پهلوی را در قبال آزربایجان اجرا کردند.
ملت آزربایجان در تقسیم بودجه و تفاوت رسیدگی به استانهای فارس و تورک
توسعه صنعتی اقتصادی آموزشی بهداشتی و غیره مشاهده میکرد که دوباره نادیده گرفته شده و انگار زحمتها و اعتمادش مورد اجحاف و خیانت قرار گرفته،
کار به اینجا ختم نشد و نهایت دولت وقت نیت باطن مسئولان ایران نسبت به ملت تورک را با کاریکاتوری از روزنامه دولتی جمهوری اسلامی ایران نشان دادند.
مانانیستانی کاریکاتور فاشیست که امروزه در پاریس ساکن هست و به براندازان پیوسته 22 اردیبهشت سال 1385 با یک کاریکاتور بیشرمانه تورکها را مورد تحقیر و توهین شنیع قرار دارد.
این عمل از روزنامه رسمی حکومت، ملت آزربایجان را بشدت خشمگین و شگفت زده کرد و طی یک حضور سراسری و میلیونی در تمامی شهرهای تورک نشین ملت بیرون آمد و اعتراض و انزجار خود نسبت به کاریکاتور مذکور و سیاستهای حکومت علیه تورکها را نشان داد.
بدین ترتیب همه جهان و سیاستمداران حاکم و غیرحاکم ایران دیدند که آزربایجان
هیچگاه با سیاستهای مرکزگرایانه و فارس محور کنار نیامده و همان مطالبات و مبارزاتش از زمان روی کارآمدن رضاخان کماکان ادامه دارد و این ملت هدفش و حقیقتها را فراموش نکرده است.
اقدام ملت آزربایجان بجز اعتراض به توهین روزنامه دولتی یک پیام واضحی داشت: قطع امید از همه شاخه ها حزبها و ساختارهای قدرت و سیاست مرکز ، از آن روز ملت آزربایجان از همه برید و به این نتیجه رسید که دیگر هیچگاه مرکزگرایان فارسچی به حقوق و خواسته هایش اهمیت نخواهند داد و باید از کلیت مرکز چه دولت و چه اپوزیسیون گذر کند.
سال 88 تظاهرات بزرگ جنبش سبز و عدم توجه آزربایجان به این حوادث اثباتگر این موضوع بود بعد از آن در سالهای دیگر بخصوص 96 و 98 ملت آزربایجان با سیاست سکوت خود را از سیر حوادث دور نگه داشت و هیچ توجهی به فراخوانها و فعالیتهای اپوزیسیون برانداز نکرد.
ملت آزربایجان خودش آغازگر تحولات بزرگ تاریخی در ایران بود آنهم در مقابل حکومت قاجار که یک پادشاهی تورک بود ولی این ملت مثل فارسها قدرت طلب و باستانگرا نیست که خواهان نبش قبر رضاخان و احیای دوباره استبدادپهلوی باشد، این ملت پادشاه باسواد و دموکراتیکی چون احمدشاه و حکومت تورک قاجار را کنار زد تا به یک جامعه مدرن تر و آزادتر دست یابد
ولی فارسها بخاطر تفکرات فاشیستی و مرکزگرایانه اشان مانع توسعه ایران و تبدیل شدن آن به یک کشور دموکراتیک و مدرن شده اند و هنوزم میشوند.
ملت آزربایجان در خرداد 85 اپوزیسیونهای این حکومت را هم دفن کرد و زیرپا گذاشت و رد شد.
چون به این نتیجه رسید که اگر فردا نوه پهلوی، رجویها،جمهوریخواهان یا هرکس دیگری از هرم سیاست فارسها به قدرت بیاید تفاوتی با حکومتهای فعلی و قبلی نخواهد داشت و کماکان تورکها را بی نصیب از حقوق و خواسته هایشان خواهد گذاشت
این مفهوم و فلسفه کلی قیام 85 بود.
مسئله بعدی تشکیلاتهای حرکت ملی آزربایجان است که پس از دفن اپوزیسیون توسط ملت تورک؛ این تشکیلاتها نتوانستند جای آنها را پر بکنند و به آلترناتیو و هدایت گر ملت تبدیل شوند.
شاید تشکیلاتها بگویند ملت از حرکت بریده و فاصله گرفته یا هنوز ناآگاه هست باید بگویم همه اینها نادرست میباشد
ملت نسبت به سال 85 هزار بار هم آگاه تر و قویتر شده
ولی این تشکیلاتها در حد و قواره مورد انتظار ملت نیستند .
تشکیلاتها نه سازماندهی درست حسابی دارند نه از مراکز مطالعاتی، رسانه ای برخوردارند نه از شخصیتهای نخبه باسواد حرفه ای و تاثیرگذار برخوردارند.
تشکیلاتها از فن بیان ساده گرفته تا نحوه پوشش و ظاهر تا رفتارها و فعالیتشان بسیار ناشیانه ابتدایی غیراصولی و آماتور عمل میکنند.
هرکدام چند صفحه مجازی دارند با چندین پرچم و اشکال مختلف کلا حرف زدن با عموم را بلد نیستند علم و دانش اجتماعی جامعه شناسی و سیاسی ندارند آموزش رسانه ای تقویت شخصیت ندیده اند مطالعه و فعالیت ندارند.
در یک نقطه مانده اند و درجا میزنند هیچگاه تلاش نمیکنند تا خود را آپدیت کرده و ارتقاء دهند
یا همدیگر را بیخودی و بیش از اندازه تمجید میکنند یا همدیگر را تخریب میکنند.
استفاده از کلمات نامناسب،رفتارها و برخوردهای مضحک و عملکردهای سودجویانه و باندبازی
موجب شده ملت با گذر از این تشکیلاتها خودش به فعالیت و راهش ادامه دهد.
به یک بیان ساده باید گفت تا زمانیکه تشکیلاتها و فعالین در حد انتظار ملت نباشد و طبق الگوریتم ها و معیارهای ملت عمل نکنند ملت هیچ توجهی به آنها نخواهد کرد./پایان
رحمان اوکتای
