پیام_عالیجناب استاد آرش آذرپیک بنیانگذار مکتب اصالت کلمه
به عالیحناب دکتر رضا براهنی رهبر شعر دهه هفتاد _جریان پست مدرن
و #جوابیه اینجانب کامیل قهرنان اوغلو به ایشان
آرش نیک آذر خطاب به دکتر براهنی
یادآور فیلم کوتاه نیچه در آسایشگاه در اواخر عمر این بزرگامرد خرد.
وقتی داناییت آنقدر فراوان بشود که هیچ هم کلامی نتوانی پیدا کنی رضا می شوی که تمام براهین عقلانی را بسان براهنی کنار بگذاری و سکوت شوی تا حضرت مرگ خاموشی و قطع ارتباط عقلانی نیچه و براهنی را می توانم جنون اگزیستانسیل بنامم،یک انسان در اوج خرد اوج دانایی، دیگر نمی تواند جهالت از خود راضی و حماقت خودبالاپندار و خویش خداانگار مدنیت سرمایه سالار ؛ همه چیز کالاانگار و همه جا بازارپندار را تاب آورد پس به علت جبر زنده مانی، از مرداب موجود خویشتن خویش را پرتاب می کند به ساحت وجود دیگر هیچ نگاه و اخم و خشم و تحقیر و درد و رنج و استرس موجود او را نمی آزارد، زیرا او فقط وجود شده است و موجودیتش فقط سایه ایست برآیند جبر طبیعت که بزودی تمام خواهد شد.
درود خداوند بر وجود نیچه ای که مرگ خدای موجود در تاریخ را فریاد شد و درود خدای ناتعریف بر وجود فرزند خلف نیچه رضای براهنی گرانمهر
جوابیه:
پیام تامل برانگیزی بود عالیجناب آرش آذر پیک عزیز.
اما در مورد این مرد بزرگ ادبیات رضا براهنی، باید گفت که این مرد، ادبیات فارسی را، ادب کرد و نوشت و نقد کرد و شاعران#مطفاوط را در این ادبیات ماندگار ساخت. و شاعران بزرگی را معرفی کرد.
همچنین در ادبیات ایران سبک نوین و خاصی را پایه ریزی کرد. و در خطاب به پروانه ها، فرمود من دیگر شاعر نیمایی نیستم.
و تا آخر هم نیمایی نشد. از ذات خویش تئوری هایی در شعر ادبیات فارسی نوشت که، تمام نظریاتش در این ادبیات خواهد ماند. و..
اما از همه اینها یک جریانی خیلی دردناک و غم انگیزست
این مرد بزرگ #رضا_براهنی با آن زیبایی و بلندی که داشت و هست، #هیچ_نوشته ای به زبان مادری اش #تورکی_ندارد و ننوشت و ازینکه هیچ کتاب و نوشته ای به زبان مادری اش تورکی ندارد خیلی پشیمان است.
چون، این مرد بزرگ علاوه بر اینکه در زبان بیگانه ماندگار شد، در زبان و ادبیات تورکی آزربایجانی هم باید می ماند.
در این مورد نسل های آینده تورک زبان به این مرد بزرگ #افسوس میخورند که چرا و به چه دلیلی! هیچ نوشته ای به زبان مادری اش وجود ندارد!
ما تورک زبانان آزربایجان به این مرد توانمند تبریزی می بالیم و افتخار می کنیم. اما تأسف مان همچنان در جای خود باقی ست.
کامیل قهرمان اوغلو