اگر نمی دانیم، احمق و اگر می دانیم، جنایتکار هستیم

در آخرین انتخابات شورای شهر اورمیه، متاسفانه به خاطر کرونا و بستری در بیمارستان طالقانی، مشارکت نداشتم و در گروه های اعلام کننده لیست ها هم طبعا نبودم.
اما این عدم مشارکت فورس ماژور (اجباری) هیچگونه مزیتی و امتیازی بر آنها که در انتخابات شرکت کرده و در تعیین لیست ها دخالت نموده اند، ندارد.
پروژه انتخابات در یک فرمت ناقص و با فهم و قبول آن نواقصات انجام می شود .
اولا – اصل بر برائت است و تا زمانیکه مرجع قضائی محکومیت یک نفر را صادر نکرده است، نمی توان بار اجتماعی تخلفات و جرأیم را بر دوش کسی نهاد.
پس کسانیکه به آقایان شورا و یا نمایندگان مجلس و یا حتی ریاست جمهوری رأی داده اند، از این بابت
وبالی نیست. رأی دهندگان هم، پای کسانی که اصلاً در انتخابات مشارکتی نداشته اند، به صورتی توأمان، مسئول عواقب آنچه پیش می آید، هستند و نه مسئول جرم های انجام شده‌ی‌ آنها.
اگر جرمی مرتکب شده اند، اگر خیانتی کشف شده ، آنها هم مثل سایرین باید مجازات شوند .
وبال و حماقت در انتخابات در جائی دیگر خفته است.
عقل و خرد مدنی به ما می گوید؛ انسان یک، شدن است و نه بودن.
یعنی ماهیت یک حیوان از قبل مشخص است حتی اگر متولد نشده باشد، مثل
سگ – اسب – شتر و…
اما انسان چنین نیست، اول بوجود می آید و بعد ماهیت کسب می کند. وبال و حماقت انتخابات در فهم امرمدنی نهفته است . کسی که سالیان سال با هم در نوید آذربایجان امر هویت طلبی را شرح و بسط دادیم، به خاطر انتخاب یکی از این هنوز انسان نشده ها، با خودی های خود درگیر می شود، دیگر حمله فیزیکی می کند که تو چرا به کاندیدای مورد نظر من رأی ندادی؟
یکی دیگر فحاشی می کند که چرا به کاندیدی رأی دادی که احتمال شکست او بود !یعنی با نیروی خود و دوست و همراه خود درگیر می شود، به خاطر یک دزد و رانتخوار آینده، به خاطر یک نهار و یا شام نکبتی و آلوده در ظروف یکبار مصرف سرطان زا. با تو که سال ها در تحقیر و اهانت، با هم، هم سرنوشت و هم تقدیر و حتی هم استثماربودید، درگیر می شود، وای بر ما و وای بر شما.
اگر من خاطرات خودم را از《 یازارلار بیرلیگی 》نقل کنم، دیگر کسی به جرائم اعضای شورا و یا مجلس و یا رئیس جمهور حتی با گوشه چشم هم نگاهی نمی کند !ای وای بر ما.
در این روزگار سخت و در این زندگی سخت تر، اگر جانوری همچنان در پی این شورا ها و مجالس و پست های ریاست انتخابی له له بزند، و ما در پی آنها، سرنوشت معلوم است.
مرحوم مادرم همواره می گف :« پسرم ! اگر گفتند که پیامبری آمده است، ببین دهان دارد یا خیر؟ اگر دهان دارد، برأی خوردن آمده است.»
ما به خاطر کسانی که برای خوردن و بردن آمده اند، با همدیگر درگیر می شویم! وای بر ما.
اگر نمی دانیم که به قول برشت، احمق و اگر می دانیم جنایتکار هستیم! الباقی بماند تا شاید وقتی دیگر.

عیسی نظری