ساکنان آسایشگاه باباباغی با ارسال تصاویری به تحریریه آذرانجمن گفته‌اند که دانشگاه علوم پزشکی تبریز با اقداماتی مانند تعطیل کردن مدرسه، نانوایی، آزمایشگاه، داروخانه و رادیولوژی قصد کوچاندن اجباری فرزندان ما را دارد. این در حالی است که آسایشگاه باباباغی جزو اراضی وقفی به‌نام جذامیان است و دانشگاه علوم پزشکی تبریز سال ۱۳۸۳ سند این اراضی را به نام خود زده، تعدادی از خانه‌ها را خالی و سپس تخریب کرده است.
بیماران جذامی و آسایشگاه باباباغی سرگذشت غمباری دارند. تابستان 1310 عبدالحسین تیمورتاش (وزیر دربار) به وزارت مالیه نوشت که «برای جمع‌آوری مجذومین و دور نگهداشتن آنها از انظار عمومی پیشنهاد می‌نماید، یکی از جزایر خالی‌السکنه دریاچه شاهی (اورمیه) تخصیص داده شود تا درآنجا بناهای مختصری ساخته و مجذومین را کلیتاً در آن محل سکونت داده، به کشت و زرع مشغول نمایند».
شهریور همان سال اداره مالیه آذربایجان تصمیم گرفت که جذامیان «در یک نقطه معین جمع‌آوری و ترتیب اعاشه آنها داده شود تا اهالی تبریز از ابتلا به این مرض محفوظ بمانند. برای این منظور قسمتی از جزایر دریاچه شاهی در نظر گرفته شد. چون جزیره‌ای که معین شده اطراف آن محدود به آب است دیگر نمیتوانند از آنجا متفرق شده، آبهای مشروب اهالی را مشوب و موجب توسعه و سرایت مرض بشوند».
قصد آن عالیجنابان، نه راحتی و درمان بیماران، بلکه دور کردن آنها از انظار مردم و بعبارت دیگر تبعیدشان بود، خصوصا که وجودشان در انظار عمومی، باعث ریشخند دول دیگر نیز میشد و رئیس شهربانی تبریز در گزارشی از توجه کنسول آمریکا به این موضوع خبر داده بود. سال ۱۳۱۰ محل فعلی به اسکان بیماران جذامی اختصاص یافت و دو سال بعد بلدیه تبریز این مکان را به مبلغ ۶۰۰ تومان خریداری و بعد از احداث بناهای لازم در اختیار وزرات بهداری قرار داد.
باباباغی تا زمان درگذشت دکتر محمدحسین مبین، محل امنی برای درمان و اسکان بیماران جذامی بود که بعد از درگذشت وی، دانشگاه علوم پزشکی تبریز دیگر نتوانست بی‌خیال این لقمه چرب و نرم شود، زیرا آسایشگاهی به مساحت ۷۵ هکتار در ۱۵ کیلومتری تبریز چیزی نیست که آقایان بتوانند براحتی از آن بگذرند.
ابراهیم رشیدی
