آثار جنگ بوسنی که با محاصره سارایوو در ۵ آوریل ۱۹۹۲ آغاز و منجر به کشته شدن بیش از ۱۰۰ هزار نفر شد، همچنان مشهود است.
در حالی که اتحادیه اروپا استقلال اسلوونی و کرواسی را در ۱۵ ژانویه ۱۹۹۲ پذیرفت، شرط همه پرسی برای استقلال بوسنی و هرزگوین را مطرح کرد.
پس از آن، بوسنی و هرزگوین در فوریه ۱۹۹۲ تصمیم به برگزاری همه پرسی استقلال گرفت.
صربهای بوسنی که میخواستند مشارکت را کاهش و آن را باطل کنند، تصمیم گرفتند همه پرسی را تحریم کنند.
بوسنی و هرزگوین با وجود تمامی موانع و مشکلات پس از نتیجه همهپرسی، استقلال خود را از یوگسلاوی اعلام کرد.
سارایوو در ۵ آوریل ۱۹۹۲ بلافاصله پس از اینکه بوسنی و هرزگوین در همهپرسی ۱ مارس ۱۹۹۲ به یک کشور مستقل تبدیل شد، توسط نیروهای صرب محاصره شد.
این محاصره رسما جنگ خونینی را آغاز کرد که ۳.۵ سال به طول انجامید.
پس از رفراندوم، صربها شروع به حمله به مناطق مسلماننشین کردند. هدف آنها اعلام یک منطقه جدید صرب بوسنی در صربسکا بود.
صربها با 13 هزار نفر نیرو در تپههای اطراف سارایوو مستقر شدند و از آنجا با سلاحهای سبک و سنگین حمله و شهر را محاصره کردند.
ارتش جمهوری بوسنی و هرزگوین در پاسخ به این اقدام صربها ارتشی متشکل از ۷۰ هزار نفر تشکیل داد اما این ارتش از تجهیزات کافی برخوردار نبود و توان عبور از محاصره را نداشت.
محاصره سارایوو که طولانی ترین محاصره تاریخ معاصر محسوب میشود. به مدت ۱۴۲۵ روز به طول انجامید و منجر به کشته شدن ۱۱ هزار و ۵۴۱ نفر شد که ۱۶۰۱ نفر از آنها کودک بودند.
در جنگ بوسنی که به طور رسمی با محاصره سارایوو آغاز شد و در سراسر این کشور گسترش یافت. ۱۰۰ هزار نفر جان باختند و حداقل ۲ میلیون نفر مجبور به ترک خانههای خود شدند.
این جنگ خونین در ۲۱ نوامبر ۱۹۹۵ در پایگاه هوایی دیتون در اوهایو آمریکا با توافق احزاب بوسنیایی، صرب و کروات پایان یافت.
موافقتنامه دیتون توسط علی عزتبگوویچ اولین رئیس جمهور بوسنی و هرزگوین، اسلوبودان میلوشویچ رئیس جمهور سابق صربستان و فرانيو تودجمان رئیس جمهور سابق کرواسی و ریچارد هالبروک دیپلمات آمریکایی امضا شد.
سارایوو که در 5 آوریل ۱۹۹۲ مورد حمله قرار گرفت تا ۲۶ فوریه ۱۹۹۶ در محاصره باقی ماند.
فکرت لوگیچ، کارمند سابق آژانس نقشه برداری بوسنی و هرزگوین، نقشه محاصره سارایوو را ترسیم کرد.
وی اذعان داشت: با این نقشه میخواستم به نسلهای آینده بگویم که در سارایوو چه گذشت و اجازه ندهم آنچه را که اتفاق افتاده فراموش کنند.