امروز با یک خبرنگار آزربایجانی در خصوص آینده قره باغ بعد از آزادسازی صبحت میکردم و به مطلب بسیار جالبی اشاره کرد که حیفم آمد با دوستان در میان نگذارم. ایشان به قضیه مینهای کار گذاشته در قره باغ از سوی ارامنه اشاره کرد و گفت فکر کنم با این سرعت اگر تکنولوژی مین یاب پیشرفت نکند حداقل 10 سال کار داریم اما سه شهر مرزی با ایران( فضولی، جبرائیل و زنگیلان) از لحاظ مین گذاری تقریبا تمیز هستند که دلیل آنهم ایران است. وی گفت نقشه هایی را که هم ارامنه داده اند زیاد کار ساز نبوده و کوهستانی و جنگلی بودن منطقه نیز باعث کندی کار شده است.
وی گفت، در مدت اشغال قره باغ از سوی ارمنستان علاوه بر آنکه تمام شهرها و روستاهای ازربایجان از سوی ایران و ارمنستان به یغما رفته بود و احدی از ارامنه در آن ساکن نشده بودند؛ در زمینهای کشاورزی 3 شهر فوق که در بالا نیز به آنها اشاره کردم، از سوی ایرانیها کشت و زرع صورت میگرفته و در جریان عملیات آزادسازی سال گذشته حدود 250 ماشین زراعی(ترکتور، کمباین و…) ایران به غنیمت نیروهای آزربایجانی در آمده است. و از آن تاریخ به بعد چندین بار مقامات ایرانی به صورت شفاهی خواهان اعاده آن ماشین آلات سبک و سنگین کشاورزی شده اند. طرف ازربایجانی از ایران خواسته تا به صورت کتبی و دادن مشخصات ماشینها انها را پس دهند که صد البته ایران ضمن دانستن عواقب آن از این امر امتناع کرده و این ماشین آلات فعلا در اختیار دولت آزربایجان است.
این فقط بخشی از خباثت دولت ایران در قبال ازربایجان است. مطمئن هستم موارد بسیار دیگری است که ماها فعلا در جریان آن قرار نداریم.
شاید هم لشگرکشی ایران به مرز آزربایجان به خاطر آن ماشینهای کشاورزی بوده نه بخاطر اسرائیل و یا کریدور زنگه زور (این آخری مزاح است).
کریم اصغری
