“در جریان بحران دریاچهی اورمیه، شهرستان بندری عجبشیر نسبت به بقیه شهرهای سواحل دریاچه بیشتر متضرر شد”
“اوضاع میراث فرهنگی کهندیار عجبشیر رضایتبخش نیست”
شهرستان عجبشیر با داشتن ۱۱۵ اثر ثبت شده در فهرست آثار ملی ایران، یکی از مهمترین مناطق تاریخی شمالغرب کشور است. بجز تعداد معدودی از آثار تاریخی همچون مساجد تاریخی، در کل اوضاع بقیهی میراث تاریخیمان خوب نیست. برخی تپههای تاریخی از جمله کولتپه و سیچانتپه به علت عدم تعیین حریم در سالهای گذشته مورد تصرف واقع شدهاند.
عملکرد اداره میراث فرهنگی عجبشیر در حفظ و مرمت ابنیه تاریخی چندان رضایتبخش نیست. شاید اصلیترین دلیل این عملکرد هم به عدم تخصیص بودجه برمیگردد.
چون بسترهای گردشگری در منطقه فراهم نیست اکثر بازدیدکنندگان از این منطقه بکر و زیبا فصلی هستند و علیرغم وجود مواهب الهی، جزو مناطق کمبرخوردار حوزهی گردشگری هستیم.
در سفرهای استانی سال ۱۳۸۵، طبق مصوبه هیات وزیران بندر رحمانلو جزو مناطق گردشگری ملی تعیین شد و این در حالی بود شاهد بحران کمآبی دریاچهی اورمیه بودیم. عملا تصویب چنین طرحهایی هیچ ضمانت اجرایی نداشت. در جریان بحران دریاچهی اورمیه، شهر بندری عجبشیر بیشتر از مناطق دیگر متضرر شد.
تا دریاچه در اوج پرآبی بود هیچ کاری برای توسعه گردشگری سواحل و بنادر عجبشیر نکردند و وقتی بحران خشکسالی شروع شد، شروع به تصویب طرحهای گردشگری در این سواحل کردند که نمود عینی مثل ما ترکها “خالا خاطیرین قالماسین” بود!
منطقهی قلعهچای بهشت گردشگران منطقه است چون زیرساختها فراهم نیست مردم مهربان و خونگرم منطقه، حضور گردشگران را عاملی برای سلب آرامششان میدانند.
شهر فرهنگی نامیدن عجبشیر نباید گولمان بزند. شاخصهای فرهنگی در منطقه در حدی نیست که برند شهر فرهنگی را به یدک بکشیم. اما جای خوشوقتی است مردمان منطقه فرهنگدوست هستند و این خیلی مهم و قابل ستایش است.
در حوزه فرهنگ، موازی کاریها منجر به سوتفاهمها و نارضایتیها میشود.