عاقبت سیاست صدور انقلاب و مزدوران کشور شوراها
ایدئولوژی مارکسیسم با وعده بهشت در روی زمین پیروان زیادی یافته بود. این مارکسیست ها آماده همه نوع فداکاری حتی نثار جان خویش در راه تأسیس جامعه کمونیستی بودند. با پیروزی انقلاب خونین اکتبر سال هزار و نهصد و هفده در کشور روسیه و در پیش گرفتن سیاست صدور انقلاب تقریبا مارکسیست های دیگر کشورها در قالب «احزاب برادر» و کمینترن جامه مزدوری کشور شوراها را بر تن کردند. کشور شوروی هزینه فوق العاده سنگینی در راستای سیاست صدور انقلاب متحمل شد. سیاست صدور انقلاب کشور شوراها در آمریکا لاتین، اروپا، آفریقا و آسیا سرمایه عظیمی از شوروی را بلعید و صد البته در مراحل اولیه در همه قاره ها موفقیت هایی هم بدست آورد به عنوان نمونه می توان از چین کمونیست در آسیا، کنگو در آفریقا، کوبا در آمریکا لاتین نام برد. بعد از جنگ جهانی دوم کشورهای اروپای شرقی که به اشغال ارتش سرخ شوروی در آمده بودند. پرچم کمونیسم را برافراشتند و همراه با کشور شوروی پیمان نظامی ورشو را در مقابل پیمان نظامی آتلانتیک شمالی( ناتو ) منعقد کردند. مزدوران کشور شوراها در ایران در ترکیب حزب توده ایران به فعالیت مشغول بودند و در پی آن بودند که نمونه حکومت شوروی را در ایران نیز بر پا دارند. کمونیست های وطنی یا همان مزدوران کشور شوراها جزم اندیشانه فکر می کردند که با بدست گرفتن اقتدار عالی سیاسی و به دنبال آن الغای مالکیت خصوصی ابزار تولید ، پنجره سعادت و خوشبختی به روی ملت ایران باز خواهد شد. اما واقعیت آن است که در همان موقع نه تنها با الغای مالکیت خصوصی ابزار تولید در کشور شوراها مردم به سعادت و خوشبختی نرسیده بودند بلکه در تحت حاکمیت حکومت توتالیتر حزب کمونیست ستون فقرات شان خرد می شد در فقدان آزادی های مدنی و سیاسی نقد و انتقادی شکل نمی گرفت و معایب سیاسی، اقتصادی و… روز بروز بیشتر و بیشتر می شد تا عاقبت بدون ضربه عامل خارجی از درون پوسیده و فروریخت و بدنبال آن «اردوگاه سوسیالیسم واقعا موجود» هم دود شد و به هوا رفت؛ از پیمان نظامی ورشو هم تنها نامی در تاریخ مانده است. برای مزدوران کشور شوراها که به سان قهرمان و ابر انسان وانمود می شدند جز بد نامی چیزی نماند.
قادر کیانی/ دانش آموخته علوم سیاسی
