تصور اینکه قرن بیست و یکم با این همه ابزار و وسایل و علومی که دقیقا فرود یک موشک و یا روبوتی را در مریخ محاسبه می کند، ولی در مملکت ما و شهر ما هنوز در قرن بیستم و ماقبل آن قرار داریم چیزی نیست جز اهمیت ندادن به موضوع مدیریت بحران و تشریفاتی قلمداد کردن آن .
وقتی یک ربع مانده به نواختن زنگ مدرسه در حالی که کادر آموزشی و اکثر شاگردان به مدسه رسیده اند و یا در نزدیکی آن هستند، مدیریت آموزش پرورش با اکراه تمام- شاید به بهانه لزوم هماهنگی با مقامات بالا- اطلاعیه تکمیلی تعطیلی مدارس را اعلام می کند علیرغم اینکه از ده روز قبل حداقل برنامه هواشناسی موبایلها بارش شدید برف و بوران و دمای -15 درجه را پیش بینی می کند – بگذریم هواشناسی خودمان در حد توانش اعلام وضع نارنجی می کند- چیزی نمی باشد الا اینکه مقامات وقتی مشکلی رخ داد تازه به فکر حل آن می افتند.
عزیزان من.
مدیریت بحران علمی است اگر اهمیتش بیشتر از پزشکی نباشد کمتر از آن هم نیست. سرنوشت صدها هزار نفر در دست این اکیب مدیریتی است. فردا پس فردا خشم طبیعت خواهیم داشت با بی آبی، طوفانهای نمکی دریا، کمبود مواد غذایی، سیل های وحشتناک، رانش زمین، زلزله، تگرگ و دهها موردی که در پدافند غیرعامل داریم. نمی دانم مقامات مسئول از جمله مدعی العموم و اعضای شورای شهر که مسولیت قانونی و شرعی برای پیگیری این امور دارند چه کرده اند و یا چه خواهند کرد ولی اینرا می دانم که تا مسولی بجای جوابدهی به مقام بالادستی، به افکار عمومی پاسخی ندهد آش همان آش است و کاسه همان کاسه. احضار و بازخواست علنی از مسولان این بلبشوی مدیریتی وظیفه منتخبان شهرمان در شورای شهر می باشد. 26 دی 1400
دکتر توحید ملک زاده