نزاع ایران و اسرائیل به کدام سو می‌رود؟
بالاخره پس از 4۰ سال، تابوی درگیری نظامی مستقیم بین ایران و اسرائیل شکسته شد. پس‌از آنکه اسرائیل سفارت ایران در دمشق را هدف قرار داد، ایران طی یک عملیات نسبتاً ناموفق با ۳۰۰ موشک به اسرائیل حمله کرد. این کار ایران، تابوی حملات مستقیم از خاک کشورها را شکست و اکنون طرف‌های درگیر ابایی از حمله مستقیم از خاک خود به اهداف نظامی در خاک دشمن را ندارند و این به آغاز یک‌رشته درگیری‌های طولانی‌مدت با صدمات شدید منجر خواهد شد.
اما سؤال اینجاست که کدام طرف در این درگیری‌ها آسیب خواهد دید؟ در یک‌سو، اسرائیل قرار دارد که دارای پیشرفته‌ترین و قدرتمندترین نیروی هوایی در خاورمیانه است. همچنین، می‌توان باجرأت گفت که، اسرائیل دارای قدرتمندترین سیستم دفاع هوایی در جهان است، به‌طوری‌که حتی خود آمریکا نیز در برخی مواقع برای توسعه دفاع هوایی خود از اسرائیل کمک می‌گیرد. این کشور دارای پشتیبانی عظیم بین‌المللی است به‌طوری‌که کشورهای غربی تقریباً بی‌چون‌وچرا از این کشور در مقابل ایران حمایت می‌کنند. در سوی دیگر، ایران وجود دارد که از تمامی این امکانات بی‌بهره است.
نیروهای مسلح ایران فرسوده، قدیمی و ناکارآمد هستند. سیستم اطلاعاتی ایران دچار نفوذ شده است. ایران از یک نیروی هوایی قوی و سیستم پدافند هوایی بی‌بهره است. تنها چیزی که ایران در دست دارد، موشک‌هایی است که عملکرد آنها چندان شایان تقدیر نیست. ایران در حمله موشکی خود به اسرائیل تقریباً بخش بزرگی از توانایی‌های خود را نشان داد. پیش‌تر نیز حوثی‌های یمن که عملاً از امکانات مشابهی با ایران برخوردارند، تقریباً نتوانستند حتی یک هدف در اسرائیل را نابود کنند. پس با این اوصاف، عملاً ایران توانایی مقابله با اسرائیل را ندارد. همچنین در درگیری تمام‌عیار، آمریکا قطعاً در کنار اسرائیل قرار خواهد گرفت و به میزان زیادی نیازهای اسرائیل را تأمین خواهد کرد.
با این اوصاف، درگیری این دو کشور به کدام سو می‌رود؟ آن‌گونه که مشخص است، کشورهای غربی و اسرائیل الگوی عملیات طوفان صحرا را پیش‌گرفته‌اند. این عملیات که توسط آمریکا و متحدانش علیه صدام حسین انجام شد در سال ۱۹۹۱ تقریباً زیرساخت‌های عراق را در شمال و جنوب این کشور به‌طور کامل نابود ساخت و عراق را به کشوری ورشکسته تبدیل کرد. کشوری که مانند یک موجود نیش خورده از سوی یک مار سمی به دور خود پیچیده و با مشکلات درونی خود دست‌وپنجه نرم کرده و درنهایت نیز با یک حمله نه‌چندان بزرگ دیگر در سال ۲۰۰۳ تکلیفش یکسره شد و اکنون با عراقی مواجه هستیم که به هیچ شکل نمی‌توان روی آن نام کشور نهاد.
برنامه آمریکا و اسرائیل برای ایران نیز به نظر می‌رسد مشابه این باشد. در میان‌مدت، با بمباران زیرساخت‌ها و تأسیسات حیاتی ایران روبرو خواهیم بود. پس‌ازآن، طی سال‌ها، درگیری‌های داخلی به مشکلات عدیده دامن خواهند زد. ناآرامی‌های اجتماعی، درگیری‌های مسلحانه و اعتراضات مردمی از وقایع بارز این دوره خواهند بود. چند سال بعد، حکومت تهران با یک تلنگر کوچک خارجی فرو خواهد پاشید.
نویسنده: رئوف حکمت دوست