(معتقدم؛ در درگیری آزربایجان با ارمنستان اساسا ما مخالف کریدور بودیم. بدون رضایت ایران نمیتونه این اتفاق بیافته. اگر ارمنستان تسلیح پهبادی بشه، یک بازدارندگی در مقابل آزربایجان ایجاد میشه و این برای ایران مناسبه….
در آینده شاهد یک ارمنستان تسلیح شده پهبادی هستیم. ایران پهبادهای بسیار قوی دارد. تنها رقیب آمریکا در دنیا از لحاظ پهبادی ایران است. با کمکهای مستشاری و تسلیح پهبادی ارمنستان میتونه در آینده دست بالا را داشته باشه….
کریدور عبوری از ایران دوستی خاله خرسه است. ارمنستان تسلیح شده به نفع ماست. و میتواند ایجاد ترکستان بزرگ را به هم بزند…)
…
این سخنان بخشهایی از گفته های یک محفل مریض با گرایشات پان ایرانیستی و ضدتورکی است که تکرار تکرار به گوش محافل سیاسی کشور رسوخ داده میشود.
چینش تحلیل های این ضدتورکها، به گونه ای است که گویی اگر تورکها قوی بشوند، حتما ایران ذلیل خواهد شد. آنها حاضر نیستند، این واقعیت سازنده و واقعی را بپذیرند که نصف جمعیت ایران تورک است و نفع ایران در این است که با دنیای تورک همکاری و همیاری نماید. ایران در حال چرخش سیاسی از غرب به شرق است، آیا گردش به شرق در عین دشمنی با دنیای تورک به نفع ایران هست؟ ایران چگونه میتواند، هم سیاست گردش به شرق را در پیش بگیرد و هم با تورکها که عنصر قدرتمند جهان شرق هستند، دشمنی کند؟ چرا باید ایران در مقابل ایجاد دنیای تورکهای متحد، مانع تراشی کند؟ آیا جمعیت تورکهای ساکن ایران که نصف جمعیت کشور را تشکیل میدهند، هیچ ارزشی برای مسئولین کشور ندارند؟
ما سالهاست تلاش میکنیم، که مقامات و مسئولین را از شر این ذهنهای مریض ضدتورک، که مراکز تصمیم گیر کشور را با تحلیلهای مغرضانه بمب باران میکنند، نجات دهیم. حال ما میشویم دشمن، و این عقب مانده های ذهنی که در مقام تحلیل گری سیاسی نشسته اند، دوست تلقی میشوند. این اذهان مریض در تلاشند، ایران را به جنگ و دشمنی با ترکیه و آزربایجان بکشند.
مگر چه فرق میکند؟ ایران به جای ارمنستان، مسیر آزربایجان-گرجستان را برای ترابری با شرق اروپا برگزیند.
باید از این ذهنهای مریض پرسیده شود، ایران چرا باید به ارمنستان کمک پهبادی بکند که دست بالا را در مقابل آزربایجان داشته باشد؟ پس در این میان موضع رسمی ایران چه میشود؟
ایران چرا باید منافع خود در دشمنی با تورکها تعریف کند؟
حسن ارک