بیشتر از یک دهه است که ترکیه مهارت کنترل و استفاده ی بهینه از دو کشور روسیه و آمریکا را بدست آورده است ولذا هرگز به نفع دیگری وارد جنگ نخواهد شد و استفاده ی خود را خواهد برد و صد البته دلیلی هم ندارد که ترکیه بخاطر اکراین وارد جنگ بشه… ماهیت سیاست های کلان جهانی با “علاقه ی ما نسبت به ترکهای کریمه ” برنامه ریزی نمیشود و قطعا ترکیه وارد این باخت نخواهد شد.
هنوز خیلی جا دارد که ترکیه سیاست مماشات با هر دو کشور و استفاده از آنها را در اولویت سیاست خارجی خود قرار دهد و این “مماشات با طرفین” تا مقطعی ادامه پیدا میکند که در سایه ی این سیاست و اتفاقات دیگر، دو ابرقدرت ضعیف و ضعیفتر شوند و ترکیه قوی و قویتر و زمانی که ترکیه از قدرت مطلق خود مطلع شد وارد رقابت مستقیم با دیگر قدرتها خواهد شد…
هر سیاستمداری که قبل از تقویت ستون های اساسی قدرت وارد جنگ با قویترها شود بلاشک بازنده است و سیاستمداران ترک این موضوع را یکصد سال است که تمرین میکنند و خوب میدانند که، کی با اروپا باشند و کی با جهان اسلام و کی با امریکا دوست باشند و کی دست او را از انجرلیک کوتاه کنند و کی جنگنده ی روس را بزنند و کی دست پوتین را بفشارند… ترکیه هنوز راه درازی دارد و قطعا آن را به نتیجه خواهد رساند….. البته این را هم باید اضافه کنیم که خطر غرب برای ترکیه بیشتر است تا خطر روس بر ترکیه.
علی افسر شهبازی خوجالی