بیماری خودمداری ایرانی: لزوم عذرخواهی به‌خاطر توهین به زبان‌های دیگر
خودمداری (egocentrism) خصوصیت فرهنگی مسأله‌داری است که اغلب نمونه‌هایی از آن در میان مردم عادی دیده می‌شود. خودمداری این گرایش است که خود را از دیگران برتر بدانیم و نیز هر آن‌چه مربوط به ما است را از آن‌چه متعلق به دیگران است، برتر بدانیم.
ما در ایران با پدیده‌ی خودمداری ایرانی مواجه هستیم. ظاهرا این گرایش در میان ایرانیان عمومیت و حتا شدت دارد. البته لازم است کاری تجربی در این باره صورت بگیرد تا میزان عمومیت و شدت خودمداری ایرانی به‌نحو تجربی مطالعه گردد.
خودمداری ایرانی هر آن‌چه متعلق به ایرانیان است را برتر از امور مشابه دیگر می‌داند و معرفی می‌کند. منتها مبلغان و مروجان خودمداری ایرانی برخی از اهل فرهنگ ما هستند که در یک‌صد سال اخیر به انحای مختلف در تقویت این گرایش کوشا بوده‌اند و آن را تا حد یک بیماری فرهنگی تشدید کرده‌اند.
سخنان دکتر جلال‌الدین میرکزازی که زبان پارسی را پرند دانسته و همه‌ی زبان‌های دنیا (!) را در مقایسه با زبان فارسی پلاس دانسته است، می‌توان مصداق بارزی از بیماری خودمداری‌ی ایرانی دانست.
دیروز من سخنان او و فایل صوتی بخشی از مقاله‌ی زبان‌شناس برجسته‌ی ایرانی دکتر محمدرضا باطنی را در باره‌ی عقیم بودن بالفعل زبان فارسی (که آن هم توسط دیگران تهیه شده و من دخلی در تولید آن نداشته‌ام) یک‌جا منتشر کرده‌ام تا حتا مخاطبان عادی نیز با مصداقی از بیماری خودمداری ایرانی آشنا شوند و این عارضه‌ی فرهنگی را تشخیص دهند.
اما برخی از کسانی که دچار نوع شدیدی از بیماری خودمداری ایرانی هستند، به من حمله کرده اند که چرا مطلب دکتر محمدرضا باطنی را در باره‌ی عقیم بودن زبان فارسی منتشر کرده‌ای!
یاللعجب! به جای این‌که فکری به حال بیماری خودمداری ایرانی بکنند و از دکتر کزازی بخواهند که به‌خاطر توهین به زبان‌های دیگر عذرخواهی بکند، به من حمله کرده‌اند که چرا مقاله‌ی عالمانه‌ی زبان‌شناس ایرانی را بازنشر کرده‌ای! نمونه‌اش را می‌توانید در نوشته‌ی یکی از این خودمداران به نام مجتبی نریمان (که نمی‌دانم کیست) بخوانید!
اي هستی بخشنده، از بیماری خودمداری ایرانی و از بیماران خودمداری ایرانی به سایه‌ی مهربان و بخشنده‌ی خودت پناه می‌برم! الغوث!
🔸مقاله‌ی دکتر باطنی در باره‌ی عقیم بودن بالفعل زبان فارسی
نویسنده: دکتر حسن محدثی گیلوایی
۲۸ فروردین ۱۴۰۴