آموزش زبان مادری یا ممنوعیت استفاده از زبان مادری در مدارس؟!
به گفته نائب رئیس کمیسیون آموزش و تحقیقات مجلس، ماده نخست این طرح مربوط به تدریس کتابها و مواد درسی و آموزشی در تمامی پایهها است که باید به زبان و سبک فارسی باشد و معلمان باید به زبان فارسی، محتوای کتب درسی را آموزش دهند.
اصل ۱۵ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به اهمیت آموزش و جایگاه زبان مادری و نبودن منع قانونی آن پرداخته است چنانکه صریحا اعلام داشته: «زبان و خط رسمی و مشترک مردم ایران فارسی است. اسناد و مکاتبات و متون رسمی و کتب درسی باید با این زبان و خط باشد، ولی استفاده از زبانهای محلی و قومی در مطبوعات و رسانههای گروهی و تدریس ادبیات آنها در مدارس، در کنار زبان فارسی آزاد است.»
وزارت آموزش و پرورش مکلف است از سال ۱۴۰۳ – ۱۴۰۲ ترتیبی اتخاذ کند تا ادبیات زبانهای محلی و قومی متناسب با هر منطقه به صورت دو واحد اختیاری (دو ساعت در هفته) در پایههای هفتم و دهم آموزش داده شود، این جمله را احمدی میگوید و ادامه میدهد: ماده دیگر این طرح مکلف شدن سازمان پژوهش و برنامه ریزی درسی آموزش و پرورش است که باید در چارچوب حفظ وحدت ملی و با مشارکت کارشناسان هر منطقه و متخصصان موضوعی، نسبت به تولید و تأمین محتوای آموزشی ادبیات زبانهای قومی و محلی اقدام کند.
احمدی تاکید میکند که این طرح به معنی استفاده از رسم الخط سایر زبانهای قومی در کتب درسی نیست و رسمالخط این کتب فارسی خواهد بود و همچنین مرجع تشخیص دهمده زبانهای قومی و محلی هر منطقه فرهنگستان ادبیات فارسی و برنامهریزی درسی تعیین شده و همچنین در این طرح تأکید شده که وزارت آموزش و پرورش مجاز است از طریق دانشگاه فرهنگیان یا برگزاری دورههای آموزشی در هر منطقه یک دوره آموزشی روش تدریس درس ادبیات زبانهای قومی و محلی برای دانشجویان داوطلب آن دانشگاه و معلمان برگزار کند.
