آنگ سان سوچی های ایران چه کسانی خواهند بود؟
وقتی خانم آنگ سان سوچی پس از سال‌ها مبارزه و تحمل سختی ‌مردم کشورش، موفق شد نظامیان حاکم را، به تسلیم در مقابل دمکراسی و انتخابات آزاد وادار سازد کشتار روهنگیا توسط ارتش میانمار به وقوع پیوست و خانم سوچی نسبت به ظلم و ستم علیه مسلمانان روهنگیا بی‌تفاوتی نشان داد. واقعا چرا فردی، با آن کارنامه مبارزۀ مسالمت‌آمیز، رنج سال‌ها حصر خانگی و دوری از اعضای خانواده و کسب عالی‌ترین جوایز بین‌المللی، در مقابل نسل‌کشی مسلمانان روهنگیا توسط ارتش میانمار سکوت را بر اعتراض ترجیح داد و حتی تا اندازه‌ای آن را توجیه کرد؟

احمد زیدآبادی تحلیلی بسیار واقع بینانه و وحشتناک از این رویکرد نوشته بود و آن اینکه اکثریت قاطع مردم بودایی میانمار، مسلمانان روهینگیا را مهاجر تلقی می‌کنند که با مهاجرت از بنگلادش به ایالت راخین، زمینه‌ساز مشکلاتی برای کشورشان شده‌اند و همین نگرش منفی سبب شده که بودائیان میانمار نه فقط کمترین حس انسانی نسبت به آن مردم نداشته باشند، بلکه برای رهایی از دست آنها از اقدامات خشونت‌آمیز و غیر‌انسانی ارتش بر ضد آنان نیز حمایت بکنند و سوچی با خود اندیشیده که اگر در ماجرای قتل‌عام مسلمانان روهنگیا، از حقوق آنان حمایت بکند محبوبیت و اعتبار خود را در میان اکثریت بودایی کشور از دست خواهد داد و حزب متبوع و دولت اصطلاحاً دمکراتیکش در معرض سقوط قرار خواهد گرفت و اگر چشم به روی مظالم این اقلیت نامحبوب و حتی مورد نفرت اکثریت ببندد، با حفظ اعتبار خود در بین بودائیان، مانع افزایش نفوذ نظامیان و در نتیجه، موجب تداوم و تحکیم دولت غیرنظامی و دمکراتیک میانمار خواهد شد و برای همین سعی کرد تا اعتبارش را بین ارتش و اکثریت مردم حفظ کرده گامهای دیگری را بسوی دموکراسی بردارد.

تحلیل زیدآبادی واقع‌بینانه است ولی چون این نسخه مورد تایید ایشان است وحشتناک نیز هست که اگر در ایران نیز بعد از سالها، دولتی تقریبا دموکراتیک بدست آید و در دوراهی حمایت از حقوق اقلیتها و حفظ محبوبیت در میان اکثریت متنفر از همه، قرار گیرد، همان بهتر که حفظ محبوبیت کرده و امیدوار به گامهای بعدی باشد و با حمایت از اقلیت، موجب ناراحتی اکثریت نشود خصوصا که ادبیات شوونیستی ایران، ترکها، عربها، بلوچها و… مهاجرانی میداند که هرکدام از جایی به این مدینه فاضله پناه آورده‌اند و نباید انتظار حقوق داشته باشند.

ابراهیم رشیدی

امروز با یک خبرنگار آزربایجانی در خصوص آینده قره باغ بعد از آزادسازی صبحت میکردم و به مطلب بسیار جالبی اشاره کرد که حیفم آمد با دوستان در میان نگذارم. ایشان به قضیه مینهای کار گذاشته در قره باغ از سوی ارامنه اشاره کرد و گفت فکر کنم با این سرعت اگر تکنولوژی مین یاب پیشرفت نکند حداقل 10 سال کار داریم اما سه شهر مرزی با ایران( فضولی، جبرائیل و زنگیلان) از لحاظ مین گذاری تقریبا تمیز هستند که دلیل آنهم ایران است. وی گفت نقشه هایی را که هم ارامنه داده اند زیاد کار ساز نبوده و کوهستانی و جنگلی بودن منطقه نیز باعث کندی کار شده است.

وی گفت، در مدت اشغال قره باغ از سوی ارمنستان علاوه بر آنکه تمام شهرها و روستاهای ازربایجان از سوی ایران و ارمنستان به یغما رفته بود و احدی از ارامنه در آن ساکن نشده بودند؛ در زمینهای کشاورزی 3 شهر فوق که در بالا نیز به آنها اشاره کردم، از سوی ایرانیها کشت و زرع صورت میگرفته و در جریان عملیات آزادسازی سال گذشته حدود 250 ماشین زراعی(ترکتور، کمباین و…) ایران به غنیمت نیروهای آزربایجانی در آمده است. و از آن تاریخ به بعد چندین بار مقامات ایرانی به صورت شفاهی خواهان اعاده آن ماشین آلات سبک و سنگین کشاورزی شده اند. طرف ازربایجانی از ایران خواسته تا به صورت کتبی و دادن مشخصات ماشینها انها را پس دهند که صد البته ایران ضمن دانستن عواقب آن از این امر امتناع کرده و این ماشین آلات فعلا در اختیار دولت آزربایجان است.

این فقط بخشی از خباثت دولت ایران در قبال ازربایجان است. مطمئن هستم موارد بسیار دیگری است که ماها فعلا در جریان آن قرار نداریم.

شاید هم لشگرکشی ایران به مرز آزربایجان به خاطر آن ماشینهای کشاورزی بوده نه بخاطر اسرائیل و یا کریدور زنگه زور (این آخری مزاح است).

کریم اصغری

تسلط آذربایجان بر قاراباغ چه ضررهایی برای ایران داشت/مانور نظامی ایران درست پس از مانور نظامی مشترک آذربایجان، پاکستان و تورکیه صورت گرفت
خلاصه‌ای از مصاحبه “بوابة الحركات الاسلامية” با محمد رحمانیفر نویسنده آذربایجانی درباره تنش‌‌ اخیر بین آذربایجان و ایران:

1- اظهارات بین مقامات آذربایجان و ایران را چگونه می بینید؟
اگر بخواهم پاسخ صریحی به این پرسش داشته باشم باید بگویم که جز در دوران کوتاه ریاست جمهوری ابوالفضل ائلچی‌بی که جمهوری آذربایجان، تازه استقلال خود را به دست آورده‌بود، در سی سال اخیر هیچگاه تنش در اظهارات مقامات آذربایجان و ایران تا به این حد جدی نبوده‌است. به عبارت دیگر پس از سقوط دولت ائلچی‌بی، مقامات جمهوری آذربایجان همواره سعی داشته‌اند حتی در انتقاد از برخی سیاست‌های ایران نیز لحن دیپلماتیک و ملایم داشته‌باشند. لکن، سخنان صریح الهام علیف خطاب به ایران نشانگر آن است که آذربایجان پس از آزادسازی سرزمین‌های خویش از اشغال ارمنستان، از یکسو اعتماد به نفس بیشتری در مواجهه با ایران به دست آورده و از سوی دیگر نیازی نمی‌بیند در مواجهه با کشوری که در تمام این سی سال در کنار ارمنستان اشغالگر قرار داشته، مثل سابق از خودش خویشتنداری نشان دهد.

2- تسلط آذربایجان بر قاراباغ چه ضررهایی برای ایران داشت؟
من پارسال بعد از خاتمه جنگ آزادسازی سرزمین‌های اشغالی که به جنگ قاراباغ مشهور شد نوشتم که ایران بزرگترین بازنده این جنگ بود؛ یعنی، ضرری که در نتیجه جنگ مزبور متوجه ایران شد بسیار بیشتر از ضرری بود که متوجه کشور شکست‌خورده در جنگ یعنی ارمنستان شده بود. ایران در تمام این سال‌ها با قرار گرفتن در کنار اشغالگران ارمنی علاوه بر خدشه وارد کردن بر اعتبار داخلی و خارجی خویش، متحمل خسارات اقتصادی، سیاسی و امنیتی فراوانی شد و فرصت برقراری روابط استراتژیک پایدار با تورکیه و آذربایجان را از دست داد. لکن مهمتر از همه اینکه در داخل خود ایران جمعیت حدود 30 میلیون نفری تورک آذربایجانی زندگی می‌کنند که حمایت ایران از آذربایجان موجب رنجش آنها از حکومت مرکزی و تقویت میل به استقلال‌طلبی گردید.

سناریوهای آینده چیست ، آیا امکان وقوع جنگ وجود دارد؟
حداقل در شرایط کنونی امکان وقوع جنگ بین آذربایجان و ایران صفر است. ایران به هیچ وجه توان رویارویی با آذربایجان و متحدانش را ندارد… مانور نظامی ایران درست پس از مانور نظامی مشترک آذربایجان، پاکستان و تورکیه صورت گرفت. تنها بودن ایران در برابر متحدان قدرتمند آذربایجان نیز نباید مورد غفلت واقع شود.

ممکن است این سوال پیش بیاید که با این وجود، چرا ایران همچنان به اجرای مانور نظامی در مرزهای آذربایجان اقدام نمود؟ باید بگویم که ایران اکنون حکم “الغریق یتشبث بکل حشیش” را دارد و بیهوده دست و پا می‌زند! شکست سنگین سیاست‌های ایران در قبال آذربایجان و ارمنستان و توافقات آذربایجان و ارمنستان و همچنین نقش‌آفرینی تورکیه و روسیه در منطقه، دست ایران را در پوست گردو نهاده‌است (ایران دست خالی مانده است) و همین مساله موجب جریحه‌دار شدن احساسات ملی ایرانیان یا به عبارت صحیحتر موجب جریحه‌دار شدن احساسات نژادپرستانه فارسگرایانه و تورک‌ستیزانه افراط گرایان پان‌فارسیست شده‌است.

بنابراین به نظر من اظهارات مقامات ایران و اقداماتی همچون برگزاری مانور نظامی اخیر، صرفاً کارکرد داخلی داشت و تلاشی بود برای ارضای شهوت تورک‌ستیزی عناصر پان‌فارسیست که هم در مجموعه حاکمیت ایران نفوذ کرده‌اند و هم رسانه‌های فارسی‌زبان داخل و خارج از کشور را در اختیار دارند. اتفاقاً از این منظر می‌توان گفت که تنها دستاورد مانور اخیر ایران ارضای همین شهوت تورک‌ستیزانه عناصر پان‌فارسیست بوده‌است. در عین حال که نباید فراموش نمود خیل کثیری از جمعیت ایران غیر فارس هستند و اینگونه اظهارات و اقدامات ایران موجب رنجش آنها و موجب شدت گرفتن جریان استقلال‌طلبی ملت‌های ساکن در ایران مخصوصا تورک‌های آذربایجان جنوبی می‌شود. البته، ایران با نامی که برای مانور نظامی خویش انتخاب نمود و با متهم نمودن آذربایجان به همکاری و همراهی با اسرائیل سعی دارد طیف محافظه‌کار ملت‌های ساکن در ایران را با خود همراه سازد به عبارت دیگر در عین اینکه ما در رسانه‌ها و شبکه‌های مجازی اجتماعی شاهد غلیان احساسات تورک‌ستیزانه عناصر پان‌فارسیست هم در بدنه نظام و هم در بین اپوزیسیون نظام هستیم ایران سعی دارد با مطرح کردن موضوع اسرائیل افکار عمومی را از تورک‌ستیزی به اسرائیل‌ستیزی منحرف نماید تا به زعم خود خشم تورک‌های آذربایجان جنوبی را برانگیخته نکند!

آیا جنگی بر علیه ایران و تورکیه در شرف آغاز است؟ دلم برای “لحظه های بی بازگشت” تنگ شده است…تورکیه،ایران!!!!/ علی افسر شهبازی

– یونان تبدیل شده است به پادگان آمریکا…
– آمریکا تعداد بالایی اف ۱۵ وارد یونان کرده است…
– تریلی تریلی سلاح تحویل کردهای سوریه…
– جمله ی سنگین اردوغان مبنی بر لبریز شدن صبر ترکیه …
– انتخابات عراق و باخت ایران و لحظه شماری برای روزهای سخت…
– تاریکی های لبنان…
– انتقال سلاح های فوق سنگین به اردن…
– سلاح های میلیاردی آمریکا در دست طالبان… آیا جنگی سخت بر علیه ترکیه و ایران در شُرِفِ آغاز است؟ آیا امیدی برای وحدت دو کشور وجود دارد؟

در ۲۸ نوامبر ۲۰۱۶ حدود ۵ سال پیش مقاله ای را با عنوان “لحظه های بی بازگشت” نوشتم… در ۳۰ دسامبر ۲۰۱۸ نیز حاشیه ای بر این مقاله نوشتم که دوستان علاقه مند میتوانند هر دو مورد را در کانال تلگرامی “ایمضا” مطالعه کنند…
امشب دلم شدیدا به این مقاله تنگ شد!!!!
در این مقاله ی طولانی به این نتیجه رسیده بودم که حدودا هر یکصد سال، تغییرات بزرگ در جهان رخ میدهد و جای ابرقدرتها عوض میشود، و اکنون آشوبِ منطقه نشانگر تغییرات بزرگ است که ایران و ترکیه در این تغییرات دنبال نان و نامی هستند و اگر آنها بتوانند باهم متحد شوند تغییرات بزرگی را رقم خواهند زد و اگر نتوانند متحد شوند در آینده ی نه چندان دور حسرت این لحظه های از دست رفته را خواهند خورد که متحد نشدند و لحظه هایی که دیگر بر نمیگردد………!!!!!!!!!!!

استاد بزرگوار و بی ادعایم جناب رشید عباسی در گروه آزربایجان، تئوری، تحلیل نوشت: آمریکا تعداد بالایی جنگنده ی f15 وارد یونان کرده است با ادوات جنگی بسیار سنگین، و همینطور ادوات بسیار زیاد نظامی وارد اردن نموده است و تریلی تریلی سلاح برای کردهای سوری، انتخابات عراق و پیام آشفتگی بغداد، اوضاع لبنان که همه حکایت از تغییرات کلان در منطقه میدهند…
بنده یادم افتاد صحبتهای دیروز جناب اردوغان که گفت: صبرمان نسبت به آنهایی که مرزهایمان را تهدید میکنند به سر آمده است… و یادی کنیم از سلاح های بسیار زیادی که در افغانستان آمریکا تحویل طالبان داد و نیز اینکه به دروغ ایران را در مرزهای شمالغربی مشغول کرده اند…
قطعا سلاح های تحویلی به کردهای سوریه و “تبدیل یونان به پادگان آمریکایی ها” و گشایش جبهه های دیگر، برای ترکیه روزهای خطرناکی را پیش بینی میکند و نتیجه ی انتخابات عراق، سلاح های انبار شده در اردن، لبنانی که شبها در تاریکی مطلق به سر میبرد، اسرائیلی که در بحرین و امارات و اقلیم کردستان پرسه میزند و طالبانی که وحشیانه دنبال دستور است، همه ی اینها برای ایران خوفناک است، شاید همین خوف و واهمه باعث میشود تا نزدیکی های صبح بیدار بمانی و اوضاع را تحلیل کنی… هر چه هست ایران و ترکیه نتوانستند در سالهای گذشته متحد شوند و بجای اتحاد با صدها میلیون تورک، ایران را بردند با دو میلیون ارمنی پا برهنه مشغول ساختند و نفرت را بین ایران و ترکیه بیشتر کردند تا لحظه ی آغاز حمله بر علیه این دو فرا برسد و هر دو کشور در حسرت “لحظه های بی بازگشت” بسوزند…
اگر از حق نگذریم تورکیه آماده ی این اتحاد بود ولی دستهایی نامرئی ایران را بر علیه وحدت مدیریت کردند و ما تاوان سختی برای اینگونه مدیریت ها خواهیم پرداخت…
اما از تمام اینها که بگذریم ما هم بعنوان جنبش سیاسی آزربایجان برای روزهای سخت آماده نشدیم، روزهایی که در مقاله ی ” ترکیه، بردها و باخت ها” اشاره نموده بودیم … روزی میرسد که ترکیه را در جبهه های دیگر مشغول میکنند و یا ترک ها ناچار میشوند مسائل خود را اولویت بندی کنند و ما در اولویت آنها نباشیم و آنموقع ما دستمان خالی خواهد بود برای روزهای سخت که حکومت مرکزی ایران نیز با مسائل خود مشغول است…
و خدا کند که به خیر بگذرد این ایام پر آشوب… هر کسی باخت یکصد سال دیگر باید منتظر بماند و هزینه های شدید جانی…

فرق انگاری میان ترک و توران توسط ایرانشهری ها/صالح سجادی

یکی از مسائل تحریف آمیز و دروغ بنیادی که آریا پرستان و باستان پرستان در ایران سعی کرده اند بسیار روی آن مانور بدهند فرق انگاری میان ترک و توران است. آنها میگویند تورانیان در سنت‌های ملی و روایی با ایرانیان هم نژادندو این بیش از هر چیز از نام‌های ایرانی بیشترِ شاهان و یلان و مکان‌های توران زمین در اوستا، متون پهلوی، شاهنامه و منابع تاریخی دریافته می‌شود. انها میگویند . علت اصلی آمیختگی و یکسان‌انگاری ترکان و تورانیان در این است که اقوام ترک‌تبار یکی از دشمنان شرقی ایرانیان بودند که از مرزهای این نواحی به ایران می‌تاختند. تداوم این حملات یادآور تجاوزهای تورانیان از این مناطق در روایات ملی و پهلوانی بود؛ به همین سبب به‌تدریج موجب درآمیختگی دشمنان واقعی (ترکان) و داستانی (تورانیان) ایران شد و دو واژه یا مفهوم ترک و تورانی به خطا یکی انگاشته شد. فردوسی در شاهنامه چنین گفته که فریدون جهان را میان سه پسر خود یعنی(سلم، تورج، و ایرج) تقسیم میکند و ایران را به ایرج میدهد لیکن سلم و تور بر او حسد برده او را میکشند و فریدون پس از آگاهی از این رخداد ایران را به منوچهر فرزند ایرج میدهد و از آن زمان چنگ و درگیری میان ایران و توران آغاز میشود.صرف نظر از اینکه چطور تورانیان و ترکان هردو ازیک منطقه مرزی میتوانستند به ایران حمله کنند(لابد نوبتی حمله میکردند و یا ترکان اول  یا بی اجازه وارد سرزمین توران میشدند و به ایران می تاختند) و همچنین صرف نظر از اینکه اگر توران دشمن داستانی و ترکان دشمن حقیقی ایران بودند چطور فردوسی در شاهنامه کوچکترین اشاره ای به این دشمنان واقعی ایران نکرده و آنها را رها کرده و حتی در بخش تازیخی شاهنامه نیز تنها به تورانیان چسبیده است.ماجرا وقتی جالب میشود که سند رد این مسئله را در خود شاهنامه می یابیم. در داستان‌های شاهنامه چند بار به صراحت از خود «زبان ترکی به عنوان زبان تورانیان یاد شده است. بار نخست در روایت رفتن گیو به توران برای یافتن کیخسرو است که پهلوان ایرانی در آنجا با تورانیان به «ترکی»سخن می‌گوید:
به فرمان او گیو بسته میان
بیامد به کردار شیر ژیان
همی‌تاخت تا مرز توران رسید
هر آن کس کش از راه تنها بدید
زوان را به ترکی بیاراستی
ز کیخسرو از او نشان خواستی
چو گفتی ندارم از او آگهی
تنش را ز جان زود کردی تهی
(فردوسی، 1393: 1/ 424/ 23 ـ 26)
بار دوم نیز در گزارش جهان‌گردی‌های اسکندر است؛ او در خاور زمین به جایی می‌رسد که
زوانشان نه تازی و نی خسروی
نه ترکی نه چینی و نی پهلوی
(همان: 2/ 310/ 1137)
همچنین زبان تورانیان در داستان رزم دوازده رخ، ترکی است. هومان، پهلوان تورانی، زمانی که به هماوردجویی از سپاه ایران می‌آید با خود مترجم، می‌آورد تا گفتار او را از ترکی به زبان ایرانی برگرداند:
نشست از برِ زین سپیده‌دمان
چو شیر ژیان با یکی ترجمان
بیامد به نزدیک ایران سپاه
پر از جنگ دل سر پر از کین شاه
بد ایرانیان گفت پس ترجمان
که آمد گهِ تیغ و گرز و کمان
(همان: 1/ 708 و 700/ 445، 446 و 460)
در مقابل، بیژن، یل ایرانی نیز زمانی که به پیکار هومان می‌آید، ترجمانی با خود همراه می‌کند
یکی ترجمان را ز لشکر بجُست
که گفتار ترکان بداند درست
وُزان پس بفرمود تا ترجمان
یکی بانگ برزرد بدان بدگمان
(همان: 1/ 719/ 714 و718)
همچنین در داستان نبرد رستم و پولادوند که افراسیاب به پسرش شیده می‌گوید برود و به ترکی به پولادوند یادآوری کند که اگر رستم را بر زمین افکند او را با شمشیر بکش
به ترکی بیاموز و راهش نمای
مگر روستم را درآرد ز پای
بگویش که چون او به زیر آوری
به شمشیر کن زان سپس داوری
(فردوسی، 1386: 3/ 276/ زیرنویس 13)
باری دیگر در روایت رفتن جاماسپ به گنبدان دژ برای آوردن اسفندیار چنین آمده است که جاماسپ چون از میان و محاصرۀ تورانیان، می‌گذرد با ایشان به زبان ترکی سخن می‌گوید تا شناخته نشود:
هر آن کس که او را بدیدی به راه
بپرسیدی او را ز توران سپاه
به آواز ترکی (بر آواز ترکان) سخن رانَدی
بگفتی بدان کس که او خوانَدی
ندانستی او را کسی حال و کار
که گفتی به ترکی سخن هوشیار
(همان: 5/ 191/ زیرنویس 17)
منبع:متن شناسی‌ادب‌ فارسی (علمی- پژوهشی)
دانشکده ادبیا ‌و‌علوم‌انسانی‌- دانشگاه‌اصفهان
دورو‌جدید،‌شماره(2پیاپی 34)(تابستان 1396،ص36-11)
نگاهی به واژه های ترکی شاهنامۀ فردوسی /سجاد آیدینلو

آن مرد آمد. آن مرد با دستانی خالی آمد….

پایان کابوس جنگ/علی افسر خوجالی شهبازی
شاید یکی از ضعفهای بزرگ سیاست خارجی ایران این است که در روند برنامه های خود جایی برای منافع ملی تعریف نکرده است و همه چیز را با احساسات پیش میبرد و فکر میکند همه اینگونه می اندیشند، غافل از اینکه روس ها همه چیز را در سود مادی جستجو میکنند و از دست ندادن موقعیت ها…
وقتی لاورف پیشنهاد مذاکره ی ۳+۳ را پیشنهاد داد یعنی پیشنهاد امیر عبدالهیان را نپذیرفت و به احتمال بسیار بالا، ایران دریافت که تمامی برنامه ها و اهداف از پیش تعیین شده اند و چیزی با جنگ تغییر نخواهد کرد و روسها اینبار منافع خود را در جنگ نیافته اند… اتفاقی که همین چند روز پیش در سوچی رقم خورد…. و قطعا ایران راهی غیر از جنگ را باید جستجو کند…. و البته منطقه راههایی بسیار پیچیده را در پیش دارد و تنها جنگ پیرامون زنگه زور پایان یافت.

قسمت های از یادداشت نویسنده قبل از سفر وزیر امورخارجه ایران به مسکو با عنوان “ایران در آستانه فدای ایران پارسی”:

حال ما امیدواریم آقای امیر عبدالهیان با دستان خالی از روسیه برگردد و روسها موفق نشوند که یکبار دیگر جریانی شبیه سوریه را در قفقاز پیاده کنند و دو کشور مسلمان را به جان هم بیندازند گرچه ما احتمالاتی نیز میدهیم که ترکیه و روسیه ادلب را با زنگه زور عوض کردند و اگر اینگونه باشد همه چیز عالی خواهد بود و روسها توان جنگ افروزی بین ایران با ترکها را نخواهند داشت…
امروزه پان ایرانیزم نگران این است که با قدرت گیری ترکها در منطقه، ترکهای ایران نیز از این قدرت بهره مند شوند و فقط برای جلوگیری از این شرایط تلاش میکنند که جمهوری اسلامی را درگیر جنگ کنند تا شاید رشد ترکها را مهار کنند ولی این نشدنی ست، بنده فردای جنگ ۴۴ روزه ی قره باغ طی مقاله ای با عنوان “پایان ایران پارسی” امروز را می دیدم و امروزه بهتر است که جمهوری اسلامی با طناب پوسیده ی پان ایرانیزم داخل چاه نرود و با داشتن جمعیتی با “اکثریت مطلق ترک” بعنوان یک کشور ترک زبان داخل اتحادیه ی کشورهای ترک زبان شود و در کنار برادران خود به زندگی عزتمند ادامه دهد… پیش بینی میشود که اگر ایران وارد جنگ شود گسل های اتنیکی و اقتصادی فعال شده و اوضاع را غیر قابل کنترل کند و این برای نظام بسی سخت خواهد بود ولی اگر به اندیشه ی پان ایرانیستی نفوذ کرده در ارکان نظام پایان دهیم هیچ تهدیدی بر ما متصور نیست بلکه در کنار یک اتحادیه ی بزرگ سرافراز زندگی خواهیم کرد… به نظر می آید چاره ای جز این نباشد.

ما به عقلانیت در جمهوری اسلامی امیدواریم…/ علی افسر شهبازی

– ایران را نباید فدای “ایران پارسی” کرد…

– اگر ترکیه و روسیه ادلب را با زنگه زور معامله کرده باشند…
– بهترین شرایط برای ایران این است که بعنوان یک کشور ترک در کنار اتحادیه ی ترک زبانان سرافراز زندگی کند…
– وقتی ارمنستان آماده ی واگذاری زنگه زور است تقلای ایران برای ممانعت از آن منطقی نیست…

ساعاتی پیش مقرر شد مقاله ای را با عنوان “تجدید نظر ایران در عمق استراتژیک” خدمت دوستان تقدیم کنیم ولی سرعت اتفاقات در منطقه چنان نگران کننده ست که احساس کردیم پرداختن به اینگونه مسائل وقت دیگری را می طلبد و فعلا پرداختن به مسائل در شُرِفِ وقوع ارجحیت دارد…
این یک واقعیت است که این روزها عرصه برای جمهوری اسلامی بسیار تنگ است و اتفاقات به ضرر او پیش میرود…
همه میدانیم که دشمنان جمهوری اسلامی در وهله ی اول آمریکا و کشورهای عربی و پان ایرانیزم باستانگراست و اگر در منطقه دوستی برای ایران متصور شویم کشورهایی جز آزربایجان و ترکیه نیستند و ما این را سالهای سال است که تجربه میکنیم و پر واضح است که دشمنان ج ا ایران تلاش دارند حلقه ی محاصره را بر او تنگ کنند و در این مرحله بهترین کار همین بود که بتوانند تنها دوستان او را نیز به دشمن بدل کنند و جالب تر اینکه مسئولین جمهوری اسلامی بیدرنگ تحت فشار پان ایرانیزم در این وادی گرفتار شدند…
همه میدانیم که آزربایجان نیز مثل تمامی کشورهای جهان روابطی با اسرائیل دارد همانطور که ایران رابطه ی نزدیکی با دشمن آزربایجان یعنی ارمنستان دارد ولی تاکید بر حضور اسرائیل در مرزهای ایران به مثابه تاکید بر حضور تکفیری ها در دوران جنگ ۴۴ روزه میباشد که چند صباحی دیگر بر بی اهمیت بودن این امر نیز پی خواهیم برد ولذا همه میدانیم که امروزه مسئله ی اصلی نه اسرائیل بلکه زنگه زور است…
ج ا ایران وقتی برای تقویت خود در کنوانسیون خزر کوتاه می آید و در خلیج قراردادهای آنچنانی و قرارداد ۲۵ ساله را با چین میبندد و سالهای سال امتیازاتی به کشورهای دیگر میدهد برای تضمین بقای خود، حالا چه لزومی دارد که بخاطر چند کیلومتر مرز با ارمنستان بخواهد وارد یک جنگ خطرناک شود؟
همانطور که قبلا هم توضیح دادیم از جنگ ایران با مثلث آزربایجان- ترکیه- پاکستان فقط روس و امریکا و پان ایرانیزم منتفع خواهد شد و بیشترین ضربه را ج ا ایران خواهد خورد…
امروزه شرایط به گونه ایست که خود ارمنستان حاضر است که بحث زنگه زور خاتمه پیدا کند تا راه تنفسی برایشان پیدا شود حال با این توصیف تاکید جمهوری اسلامی برای حفظ زنگه زور منطقی به نظر نمیرسد و این عجیبترین قسمت این قضیه است…
حال ما امیدواریم آقای امیر عبدالهیان با دستان خالی از روسیه برگردد و روسها موفق نشوند که یکبار دیگر جریانی شبیه سوریه را در قفقاز پیاده کنند و دو کشور مسلمان را به جان هم بیندازند گرچه ما احتمالاتی نیز میدهیم که ترکیه و روسیه ادلب را با زنگه زور عوض کردند و اگر اینگونه باشد همه چیز عالی خواهد بود و روسها توان جنگ افروزی بین ایران با ترکها را نخواهند داشت…
امروزه پان ایرانیزم نگران این است که با قدرت گیری ترکها در منطقه، ترکهای ایران نیز از این قدرت بهره مند شوند و فقط برای جلوگیری از این شرایط تلاش میکنند که جمهوری اسلامی را درگیر جنگ کنند تا شاید رشد ترکها را مهار کنند ولی این نشدنی ست، بنده فردای جنگ ۴۴ روزه ی قره باغ طی مقاله ای با عنوان “پایان ایران پارسی” امروز را می دیدم و امروزه بهتر است که جمهوری اسلامی با طناب پوسیده ی پان ایرانیزم داخل چاه نرود و با داشتن جمعیتی با “اکثریت مطلق ترک” بعنوان یک کشور ترک زبان داخل اتحادیه ی کشورهای ترک زبان شود و در کنار برادران خود به زندگی عزتمند ادامه دهد… پیش بینی میشود که اگر ایران وارد جنگ شود گسل های اتنیکی و اقتصادی فعال شده و اوضاع را غیر قابل کنترل کند و این برای نظام بسی سخت خواهد بود ولی اگر به اندیشه ی پان ایرانیستی نفوذ کرده در ارکان نظام پایان دهیم هیچ تهدیدی بر ما متصور نیست بلکه در کنار یک اتحادیه ی بزرگ سرافراز زندگی خواهیم کرد… به نظر می آید چاره ای جز این نباشد…