آغاز علم ترک شناسی در ایتالیا
در سال 1665 برناردو دپاریگی از راهبان کاپوجین یک فرهنگ ایتالیایی – ترکی را به زبان لاتینی در رم منتشر کرد. این فرهنگ از زبان فرانسوی ترجمه شده بود. در همان سال ترجمة ایتالیایی همین فرهنگ هم در سه جلد با نام Vocabulario Italiano-Turchesco منتشر شد. این فرهنگ را پیتر دآلباویلای فرانسوی ترجمه کرده بود. دو سال بعد دپاریگی و دآلباویلا یک دستورزبان ترکی به نام Grammaire turque انتشار دادند. آنتونیو ماسکیس مترجم کوزیموی سوم دوک توسکانی هم به این فعالیت ترک شناسی پیوست. این فعالیتها موجب رونق علم ترک شناسی در ایتالیا شد.
افزایش مراودات میان دولت عثمانی و شهرهای ایتالیا بویژه ونیز موجب توجه به ترک شناسی در ایتالیا شد. نخستین فرهنگ ایتالیایی- ترکی و ترکی – ایتالیایی در سال 1641 در شهر رُم منتشر شد. نویسنده این کتاب جیووانی مالینو مترجم ونیزی الاصل است. بخشهایی از این کتاب بعدها در آثار مورخان و ادیبان ترک ترجمه و نقل گردید. چندی بعد فرانچسکو ماریو ماگگیو راهب ایتالیایی (1686-1612) در پی سفر 12 ساله به ایران، عربستان، ارمنستان، گرجستان و سوریه کتابی دربارة دستورزبان ترکی و گرجی نوشت و آن را در 1643 در رُم منتشر گرداند. بخش سوم این کتاب که به زبان ترکی اختصاص دارد، تاکنون منتشر نشده و در کتابخانه صومعه سن جوزپه دتئاتینی در پالرمو نگهداری می شود.
گئورگیوس مجارستانی یکی از اسیران جنگی است که جایگاه مهمی در علم ترک شناسی دارد. او در آغاز سدة 15 در ترانسیلوانیا متولد شد. در 15 یا 16 سالگی در قالب ارتش شاه زیگموند به جنگ ترکان عثمانی به فرماندهی سلطان مراد دوم رفت و با مرگ زیگموند به اسارت درآمد. اسارت او تا 1458 طول کشیده و او در شهرهای موخلباخ، ادرنه، استانبول، بورسا و .. اقامت داشت. او مطالبی در خصوص آداب و رسوم ترکان گرد آورد. او پس از 20 سال اسارت به وطنش بازگشت و یادداشتهایش را همراه نمونه هایی از اشعار شاعران ترک مانند خواجه احمد یسوی انتشار داد. اثر او توسط کارل فوی ترک شناس آلمانی بررسی شده و نقش مهمی در علم ترک شناسی در آلمان داشته است.