اردوگاههای کار اختیاری و بردگان رمانتیک

هیچ چیز جز واقعیت پشت تابلوی این نقاشی و رنگهایش تغییر نکرده است.
برده همانیست که بود فقط لباس فرم و دستکش پوشیده و کلاه ایمنی بر سرش گذاشته ابزارهایش برقی شده و بدبختیهایش به بازپرداخت قسط و دادن اجاره خانه تغییر شکل یافته است.

چطور میلیاردها انسان را فریب داده اند چه هنرمندانه چه زیرکانه و چه بیشرمانه؟

در اردوگاههای کاراجباری هیچکس از ته دل و با تمام وجود کار نمیکرد و آنهایی که کار میکردند زیر سنگینی کار جان و تواناییشان را از دست میدادند و البته وحشت اردوگاهها موجب آگاهی انسانها میشد تا کاری بکنند هیچگاه راهشان به آنجا نیفتد، این مسائل برای اربابان زیان بار بود و به این نتیجه رسیدند که اول باید اسم اردوگاه را حذف کرد و اختیار را با اجبار جایگزین نمود تا همه با پای خود وارد اردوگاه شوند و ما(اربابان) تا هرچقدر دلمان خواست از آنها کار بکشیم و سوارشان شویم
دیوارهای اردوگاه فرو ریخت و درهایش باز شد.
اسامی به تورم،بحران اقتصادی،خانه قسطی،ماشین قسطی،مخارج زندگی و صدهها نوع دیگر،تغییر شکل دادند
و بوجود آوردن نیاز و احتیاج برای رعیت؛ اردوگاه اجباری را به اردوگاه اختیاری تبدیل شد.
حالا هر خانه و هر شهر و جامعه ای به اردوگاه کار تبدیل شده، کار سخت و بی وقفه ی شبانه روزی و بدون هیچ نتیجه و هدف مشخصی انسانها با تمام توان کار میکنند تا شکمشان را سیر نگه دارند چون بقیه پولشان میرود به بانکها و به جیب اربابان بزرگ و کوچک.
کارگر و کارمند 100 دلار میگیرد و اژدهای تورم همچون بازرس چماق بدست در اردوگاههای کاراجباری، تمام زحمت او را میبلعد
دیگر به برده ها برده نمیگویند میگوند نیروی انسانی،کارگر،کارمند،کارپرداز،تکنسین،پرستار،معلم،سرایدار و غیره.
در اردوگاههای اجباری برده ها لااقل یک امیدی داشتند که بزودی یا فرار میکنند و یا کشته میشوند و از این عذاب و ذلت نجات میابند ولی حالا راه فراری وجود ندارد و مرگ بصورت تدریجی و ذره ذره رخ میدهد تا بردگان سالهای طولانی در خدمت ارباب باشند و با امیدهای واهی و رویاهای تخیلی به جان کَندن ادامه دهند.
و این دنیای ماست دنیای مدرن و آزاد
با نظم نوین و دارای سازمان ملل و حقوق بشر.

رحمان اوکتای