«تورک دیلینده مدرسه، اولمالیدیر هرکسه» و گوش کر پان ایرانیسم
به عبارت دیگر:
رسمیت زبان تورکی در ایران و تحصیل به این زبان.
این شعار نزدیک به ۲۰ سال است که در اکثر گردهماییها در آذربایجان فریاد زده میشود. طنین دوبارهی این شعار کاملا بجا و دمکراتیک، آن هم بطور هماهنگ از سوی این تعداد جمعیت نشان میدهد که این خواسته (یکی از) عمومیترین مطالبات در بین مردم آذربایجان است.
اگر گلایهمندید از اینکه آذربایجان و تورکها در اعتراضات (در حد انتظار شما) ظاهر نشدند، بهتر است این سوالها را از خود بپرسید که آیا فضای رسانهای جنبش امکان رسانهای شدن این مطالبه را میداد/میدهد؟
اگر جوابتان مثبت است، پس چرا هیچکدام از رسانههای جنبش که همگی اتفاقا مرکزگرایند ( بیبیسی، ایران انترنشنال، ایران وایر، صدای آمریکاو…) این رویداد بازی دیروز را پوشش ندادند؟
سلبریتیها و کسانی که از سوی این رسانهها به عنوان مدعیان رهبری تبلیغ میشوند و شما هم شاید آنها را قبول دارید، آیا در طول چندین ماه اعتراضات اشارهای به این مطالبه کردند؟ خیر! نه تنها اشارهای نشد بلکه در انکار این حق بشری و مخالفت با آن ساعتها صحبت شد.
آیا شما به عنوان عضوی ساده از جنبش که خیلی هم زحمت کشیدید، با این مطالبات تورکها همراهی کردید؟ در طول فعالیت خود به این روند سانسور و بایکوت اعتراض کردید یا فقط به تورکها اتهام زدید و گفتید که الان وقتش نیست؟
آیا به این فکر کردید که آن فعالانی که در همین رسانهها، پای خود را میشکستند، اعتصاب غذای رسانهای میکردند که بطور ضمنی به عنوان نمایندگان تسخیری تورکها جا زده شوند، کوچکترین ربطی به این خواست عمومی ندارند که هیچ، بلکه فاشیستتر از بقیه، مخالف آن هستند.
حال با این وضوح که، رسانه سانسور میکند، مدعیان رهبری مخالفت میکنند و برای تورکها نمایندهتراشی میشود و شما هم یا حمایت میکنید و یا ساکتید، امیدی برای تحقق این خواسته و خواستههای مشابه وجود دارد؟ آیا شما برای جریانی که هیچ اهمیتی به خواستههای شما نمیدهد، حاضرید بیشتر از این هزینه بدهید؟
هنوز دیر نیست، انقلاب ادامه دارد. تغییر را از خود شروع کنیم. نسبت به خواستههای همدیگر متفاوت نباشیم. حاضر شویم امتیازات انحصاری خود را تقسیم کنیم. آنموقع آذربایجان بیشتر و فعالتر خواهد آمد و مسئلهی رژیم هم حل خواهد شد.
دومان رادمهر