پیشینه علم ترک شناسی در سده های گذشته/پرویز شاهمرسی «ترک شناسی» یا «تورکولوژی» شاخه ای از علم شرقشناسی است
«ترک شناسی» یا «تورکولوژی» شاخه ای از علم شرقشناسی است که بطور مشخص از سده 14 میلادی آغاز شده است اما با در نظر گرفتن ویژگی اصلی آن یعنی «شناخت ویژگیهای ترکان» می توان گفت که نویسندگان روم و لاتین از قبیل مارسلینوس (سده 4)، پریسکوس(سده 5)، آپولیناریس (سده 5)، یوردانس (سده 6)، پروکوپیوس (سده 6)، مناندروس پروتکتور (سده 6)، گریگوری دتور (سده 6) پیشگامان این علم بوده اند. بعدها کسانی چون آنا کومننا (سده 12) و مارکوپولو (سده 13) نیز به این جرگه تعلق دارند. بطور کلی پیدایش «ترک شناسی» ارتباط مستقیم با پیدایش مکتب رمانتیسم در اروپا دارد. با رمانتیسم فرهیختگان اروپایی به شرق علاقمند شده و بدین ترتیب شرقشناسی و بدنبال آن ترک شناسی بصورت علمی وارد تحقیقات علمی و تاریخی شد. «ترک شناسی» کمک زیادی به حل مشکلات بغرنج تاریخی در گذشته اقوام آسیایی و بویژه آسیای مرکزی کرد.
_گئورگیوس مجارستانی یکی از اسیران جنگی است که جایگاه مهمی در علم ترک شناسی دارد. او در آغاز سده 15 در ترانسیلوانیا متولد شد. در 15 یا 16 سالگی در قالب ارتش شاه زیگموند به جنگ ترکان عثمانی به فرماندهی سلطان مراد دوم رفت و با مرگ زیگموند به اسارت درآمد. اسارت او تا 1458 طول کشیده و او در شهرهای موخلباخ، ادرنه، استانبول، بورسا و .. اقامت داشت. او مطالبی در خصوص آداب و رسوم ترکان گرد آورد. او پس از 20 سال اسارت به وطنش بازگشت و یادداشتهایش را همراه نمونه هایی از اشعار شاعران ترک مانند خواجه احمد یسوی انتشار داد. اثر او توسط کارل فوی ترک شناس آلمانی بررسی شده و نقش مهمی در علم ترک شناسی در آلمان داشته است.