در چهارده تیر، به بهانه “روز قلم” مراسم جشنی تحت عنوان “آیین سخن” برگذار شد. موضوع اصلی این مراسم حفظ و حراست ازفرهنگ و زبان فارسی بود. گویی در ایران بجز فارسی هیچ زبان دیگری وجود ندارد. سخنران “خاص” این مراسم آقای حداد عادل رئیس فرهنگستان زبان فارسی بود.
او در سخنرانی خود به این مطلب برحق و مهم اشاره کرد که فرهنگ و زبان هر ملتی، نوعی زیست بوم طبیعی دارد که نباید نسبت به آن به توجهی کرد و یا آسیب زد. او گفت اگر فرهنگ و زبان یک ملت آسیب ببیند، دیگر جبران آن بسیار سخت و یا نا ممکن است. (نقل به مضمون). آقای حداد عادل گفت، فرهنگ و زبان فارسی یک زیست بوم طبیعی دارد که نباید آسیب ببیند، ولی برخی به آن بی توجهی میکنند و به آن آسیب می زنند.
او گفت، هر ایرانی باید برای سلامت و سالم و زنده نگه داشتن زبان فارسی تلاش کند. حدادعادل بنا به ماهیت تفکری و روحی روانی خود طبیعی است که در کشور کثیر المله ایران بجز مردم فارس و زبان فارسی فرهنگ و زبان دیگر ملتهای غیر فارس را بر نتابد. در انگاره و اندیشه او در این کشور نه ترکی بومی است ، نه عربی، نه کردی، نه بلوچی و … حداد عادل صریحا میگوید نباید زیست بوم طبیعی فرهنگ و زبان یک ملت را دستکاری کرد و آسیب زد، ولی خود طرفدار سرسخت دستکاری و آسیب زدن به فرهنگ و زبان تک به تک ملتهای غیرفارس ساکن در ایران است.
از دیدگاه او در ایران فقط زبان فارسی است که زیست بوم طبیعی دارد، دیگر زبانها در ایران باید به نفع زبان فارسی زیست بوم طبیعی خود را ویران کنند، و اگر این زبانها در مقابل این زورگوئی زبان فارسی مقاومت کنند، متهم به ضدیت با زیست بوم طبیعی زبان فارسی میشوند و لابد تجزیه طلب هستند. احتمالا در عبور از این گردنه پرپیچ و خم ذهنی است که ذهن وی ترمز می برد و میگوید. چطور که زیست بوم طبیعی دریاچه اورمیه آسیب میبیند، زیست بوم طبیعی زبان فارسی نیز آسیب می بیند و جبران هر دو سخت و یا محال است. به نظر می آید در پس زمینه ذهنی دکتر حدادعادل معادله ای این چنین ساخته میشود. آزربایجان تورکی را پاس میدارد و با اینکار زیست بوم طبیعی زبان فارسی را دچار آسیب میکند، به تلافی و در عوض “اراده” ای به طرفداری از زبان فارسی دریاچه اورمیه را خشک میکند. یعنی “این به آن در” میکند.
آقای حداد عادل استاد سخن و ادب و کنایه های ادبی است و هیچ متنی را بیهوده و بی هدف سخنرانی نمی کند.