جنگ جهانی دوم، فقط جنگ سلاحها نبود، بلکه جنگ کلمات نیز بود. تبلیغات سیاسی گسترده، با استفاده از ابزار رسانه و با بهرهگیری از انواع تاکتیکهای خبری، کاری بود که ابتدا دستگاه جنگ آدولف هیتلر شروع کرد. پخش انواع سرودهای حماسی با بهکارگیری تاکتیکهای دروغ بزرگ، استفاده از عواطف و احساسات، تکرار، توسل به ترس و حمله به شخصیت، تنها بخش کوچکی از کارهایی بود که تحت عنوان پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی توسط نازیها به گوش جهانیان میرسید.
پروپاگاندا یا تبلیغات سیاسی، گونهای از ارتباط است که در آن، اطلاعات هماهنگ و جهتدار برای بسیج افکار عمومی از طریق تبلیغات سیاسی پخش و فرستاده میشود.
غالبا در استفاده از تاکتیک پروپاگاندا، ترکیبی از تاکتیکهای رسانهای اعمال میشود و در مواردی حتی با وجود اینکه گوینده از دروغ بودن مطلب خود آگاه است، اما آن دروغ را چنان با آب و تاب تعریف و تکرار میکند که انگار عین حقیقت است.
جوسازی ریشه در تاریخ کلیسای کاتولیک دارد. در سال ۱۶۲۲، پاپ اوربان هشتم برای ترویج مسیحیت، در مناطق غیر مسیحی جهان گردهمایی تبلیغاتی به راه انداخت. در آن زمان کاتولیکها این کار را نوعی از آموزش برمیشمردند. در جنگ جهانی اول هم طرفین جنگ از این روش برای تأثیرگذاری مثبت بر روی نیروهای خود استفاده میکردند.
در دوران سلطنت ملکه ویکتوریا، علیه دشمنان امپراتوری تبلیغات منفی میشد.
این شیوه ارتباطی غالبا در حاکمیتهای توتالیتر، ایدئولوگ، الیگارشیک و دیکتاتوری از سوی جریان قدرت اعمال میشود و اگر سایر تاکتیکهای خبری را بهتر ارزیابی و شناسایی کنیم، میتوانیم شگردهای پروپاگاندایی را راحتتر بشناسیم. بنابراین هایلایت سواد رسانهای این پیج را دنبال کنید تا بیشتر تبادل اطلاعات کنیم.