تهی مایگان، یکه تاز عرصه سیاسی حرکت ملی هستند
جنبش ملی تورک هم با این مشکل دست به گریبان است
اخیراً دکتر موسی غنی نژاد اقتصاددان برجسته ایرانی با آقای علی علیزاده مناظره ای داشتند. گویا این اولین بار است که رادیو و تلویزیون ایران به غنی نژاد تریبون داده است. گریزی گذرا به گوشه ای از این مناظره داشته باشیم. علیزاده غیرمتخصص با چنگ زدن به شیوه افترازنی که گویا وضع اقتصادی موجود حاصل اعمال سیاست نئو لیبرالیستی امثال غنی نژاد است. غنی نژاد پرسید: نئولیبرالیسم چیست؟ علیزاده در جواب گفت: هایک آزادی را به دو قسمت منفی و مثبت تقسیم کرده است. غنی نژاد گفت: این تقسیم بندی از آن آیزا برلین می باشد. البته باید اضافه کنیم که علیزاده گذشته از اینکه نمی دانست این تقسیم بندی از آن کیست، تعریف آزادی منفی و مثبت را هم نمی دانست. گذشته از آن، تقسیم بندی و تعریف آزادی منفی و مثبت هیچ ربطی به سوال غنی نژاد در چیستی نئولیبرالیسم نداشت. علیزاده در دفاع از حکومت جمهوری اسلامی گفت: جمهوری اسلامی نه تنها از حکومت های آمریکا و … حتی از افغانستان هم کمتر از مردم مالیات می گیرد. غنی نژاد وقتی که گفت: درآمدهای حاصل از فروش نفت پس چه می شود؟ علیزاده اول خود را بر نشیندن زد و با گوشزد دوباره مجری فقط توانست بگوید: ها … درآمدهای نفتی … با هنگ کردن علیزاده سوال بی جواب ماند. هنگ کردن علیزاده غیرمتخصص در مقابل غنی نژاد متخصص نکته ای بس مهمی را پیش می کشد. غیر متخصصان وقتی که بدون تکیه به متخصصان و دانشمندان علوم مختلف در مصدر امور سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و … کشوری قرار گرفتند، در مقابل سوالات و چالشهای عملی پیش آمده، چگونه سیاستی و مدیریتی را تدوین و در پیش می گيرند؟ در حکومت های ایدئولوژیک تخصص و علم فاقد ارزش می باشد و برایش تره هم خرد نمی شود. پس اغلب راه حل ها غیر علمی و امنیتی بوده و متکی بر زور می باشد. محمود احمدی نژاد در دوران ریاست جمهوری اش گرانی مسکن را بدون در نظر گرفتن گرانی مصالح، کمبود عرضه، گرانی زمین و … یکسره به گردن مافیای مسکن انداخت و از فرداش بگیر و ببند، راهکار امنیتی، بکار گرفته شد.
جنبش ملی تورک هم بشدت دچار این مشکل است. در حال حاضر تهی مایگان یکه تاز عرصه هستند و برای متخصصان و اندیشمندان شاخ و شانه می کشند. صد البته اگر به اقتدار عالی سیاسی دست یافتند، پوست از کله هر چه متخصص و دانشمند است خواهند کند. فعلاً صبح و شام کارشان خودتبلیغی و در عین حال سفله پروری می باشد. نکته قابل تأمل این است که آیا این ملت بعد از این همه کش و قوس و صرف هزینه های هنگفت بی ثمر دنبال سفله ها و سفله پروری خواهد رفت؟ آیا هزاران فعال بی نام و نشان، که سنگینی پیشبرد جنبش ملی تورک بر دوش شان قرار دارد، خود را نردبان ترقی سفله ها و سفله پروری قرار خواهند داد؟
قادر کیانی