بیماری خودبرتربینی ایرانیان
نوعی بیماری در ایران رایج است و همه احساس می‌کنند که هشتاد میلیون نیوتن، اینشتین و هاوکینگ در این کشور ساکنند و ما نیازی به آموختن از هیچ بنی بشری را نداریم و اگر گام اول برای درمان یک بیماری پذیرش آن باشد، این بیماران هرگز مداوا نخواهند شد.
این بیماران حاضرند در موارد بسیار محدودی از ایتالیا، فرانسه یا آلمان چیزهایی را یاد بگیرند، زیرا با آموزش از آنها به قول فوتبالی‌ها چیزی از ارزشهای ما کم نمی‌شود و آموختن از آنها باعث نمی‌شود که غرور و برتریت اینها خش بردارد. ولی حاضرند بمیرند و چیزی از همسایگان خود یاد نگیرند. چون در آن حالت تصویر برتری که از خودشان ساخته‌اند، خراب می‌شود و این تفاوتی با مرگ ندارد.
اگر حاضر می‌شدیم از اردن یاد بگیریم، به همه جهانیان شاخ نشان نمی‌دادیم و سرمان را پایین انداخته و زندگی می‌کردیم. باور کنید اگر نصف موقعیت عربستان (با آن منابع عظیم سوخت فسیلی و محوریت دینی و فرهنگی بیش از سی کشور جهان) را داشتیم حتما حق وتو می‌خواستیم و انتظار داشتیم تا در نوشتار قوانین جهانی از فرهنگ غنی و بی‌مثال ما بهره گرفته شود و این همان حسی است که باید با شناخت دیگران از خود دور کنیم.
ایرانی جماعت طوری فلاکت فعلی خودش را به گردن حکومت انداخته و خود را کنار می‌کشد که انگار این حکومت از ماداگاسکار نازل شده و برآیند خود این جماعت نیست. از طرف دیگر موفقیت همسایگان را به حساب ثروت عظیم آن کشورها می‌گذارد تا با انکار خرد و عقل پشت سر آن کارها، خیال خود را راحت کند که آنها نیز عقل چندانی ندارند.
در جریان حریق آمریکا به این فکر می‌کردم که شهرهای ما هیچ ترسی از آتش ندارند، چون آجر و بلوک بتنی قابلیت اشتعال ندارد و الحمدالله رب العالمین درخت یا جنگلی در مجاورت اکثر شهرهای ما وجود ندارد. در این میان با سرچ لغت باغات ابوظبی در گوگل با جنگلهای امارات آشنا شده و دیدم که انسانهای خردمندی که ایرانی جماعت هیچ نیازی به یاد گرفتن از آنها ندارد، در شنزارهای اطراف ابوظبی و آبهای شور، جنگلهایی احداث کرده که بعید میدانم دیگر کسی هوس باغات بهشت را بکند. انسان خردمند عرب ۹۲۰۰ هکتار جنگل در ابوظبی کاشته و تنها از سال ۲۰۲۰ تا امروز موفق به کاشت ۴۴ میلیون اصله درخت شده و در سال ۲۰۲۱ هزار و پانصد هکتار جنگل در دبی کاشته که قرار است در پنج سال آینده، این محدوده به ده هزار هکتار برسد.
ابراهیم ساوالان