سیاست بازی در ورزش

بازی تراکتور با پیروزی و خشونت روی داده به نظر بنده سناریویی بیش نبود. ماهیت این سناریو به این پیش فرض بر می گردد که با توجه به دشنام ها، تحقیرها و خشونتی که طرفداران پیروزی در پایتخت علیه طرفداران تراکتور انجام داده اند، آستانه تحمل این تیم  پایین آمده و می توان این تیم را با قوانین فوتبال تنبیه و در عین حال از محبوبیت فوق العاده آن کاست. فکر نمی کنم طرفداران تراکتور آن قدرها ساده‌لوح باشند که این جریان را درک نکنند. پیروزی با پشت گرمی هایی که دارد و حمایت  وسیعی که از این تیم شده و می شود، امتیاز گیری در میدان مسابقه  را با  سیاست بازی  درآمیخته است.  بدهی های کلان این تیم به راحتی بخشیده می شود و سعی بسیار می شود که این تیم به عنوان برند ملیت ایرانی تعریف شود، هرکسی اندکی با روزنامه ها و تفسیرهای ورزشی آشنایی داشته باشد می داند که چنین ادعایی گزاف نیست. تلوزیون‌های فارسی زبان خارج از کشور، گزارشگران ورزشی صدا و سیما  سعی نموده اند به این تیم وجاهتی بدهند که گویی این تیم، تیم ملی است و در نتیجه  روح ورزشی ایرانی ها در این باشگاه متجلی است. عادل فردوسی پور وقتی از پیروزی حرف می زد و گزارش می داد، یادش می رفت که استادیوم جای ورزش است نه سیاست و ملیت!..

سیاست فدراسیون ورزش کشور متمایل به تبعیضی آشکار بوده و همین مسئله باعث شده تیم های استانی، زیر فشار همین  سیاست، خرد، ضعیف شوند. تمامی هم وغم فدراسیون این است که چگونه پیروزی و استقلال را سرپا نگه دارد و تمامی افتخارات ورزشی را نصیب این دو تیم کند.

به نظر می رسد، تمرکز گرایی حتی به حوزه ورزش نیز کشیده شده و نظر عقلای قوم بر این است که پایتخت سیاسی کشور، از هر لحاظ باید در صدر قرار گیرد. این نگاه تنگ نظرانه و غیر علمی، زنگ  تبعیض را برای توده نیز به صدا در آورده است. مسئله اساسی این است که برنامه ریزی در ورزش که عموماً دارای تبعیض جنسیتی بود، آلوده به اغراض قومی و نژادی نیز شده است، و مشخصا معلوم میگردد، پان ایرانیسم، ورزش را نیز آلوده به اغراض خود کرده است.

بهنام کیانی اجیرلی – دانش آموخته‌ی علوم سیاسی

درباره هویت طلبی

امر سرزمین زیر پای انسان درست همانند زبان مادری بخش های مغفول و نا گفته ای دارد که روز به روز بیشتر کشف می شود.

یعنی اگر روزی زبان را تنها وسیله ارتباطی می دانستیم، امروز زبان بخشی از شخصیت سازی را بر عهده دارد. امروز دولتی که زبان بخشی از مردم را ممنوع می کند، در جهان بین الملل و طبق قوانین بین المللی، دیگر فقط زبان کُش نیست؛ دقیقا به عنوان ( ژنو ساید) یعنی نسل کُش نامیده می شود.

هویت طلبی امری نو و عصری است، فقط در ایران با یک اشکال روبرو شده است که من نمی دانم آن را جزو نقص و یا نقطه قوت آن بدانم!

امر تئوری در یک دوره زمانی مشخص و معمولا طولانی مدت عمومی میشود؛ مثال شخصیت بزرگی چون نورالله خان یکانی راه نجات توده مردم را در مدرسه می دید؛ وقتی اولین مدرسه را به یکانات آورد، آن مدرسه از طرف نیروهای سنتی و ضد نو به آتش کشیده شد. آن مدرسه در شهرستان خوی و مرند و حتا تبریز هم چنان سرنوشتی پیدا کرد!

وبالاخره در زنوز اجرا شد. در ایران،  زنوز تنها منطقه ای بود که قبل از همه ریشه بیسوادی از بین رفت .

منظورم این است که هویت طلبی در جهان آغاز شد، ولی در اثر حکومت مرکزگرای ایران و در پیرامون ایران زودتر از همه جای جهان رشد و به یک تئوری مسلط تبدیل شد .

این اگر هم یک نقطه قوت برای ما باشد، یک نقص کشنده و یا بهتر بگویم؛ مبتذل کننده است .

یارو تا دیروز رانتخوار بوده، امروز موفقیت در انتخابات را در اخذ رأی مردم هویت طلب می داند!

هم از مردم هویت طلب رأی می خواهد  و هم اراذل و اوباش جامعه را در چنبره خود می گیرد و با پول این کار ها را هم همزمان انجام می دهد، و چون معمولا فرقی بین هویت طلبی و ملی گرایی نمی داند، آنها را قاطی می کند.

در امر هویت طلبی این تصاحب داشته ها به عنوان ذهن ثابت و اصول سنتی نیست، یعنی ما در امر هویت طلبی هر داشته ای را از آن خود می دانیم؛ داستان‌ها، اسطوره ها، افسانه ها، از ادیان مختلف و در دوره های مختلف و از اشیا و حیوانات و اجسام.

در امر هویت‌طلبی این داشته ها به عنوان موزه عمل می کند، یعنی همه چیز گذشته از آن ما است ولی معنی آن این نیست که به آنها اقتدا کنیم و یا آنها را مدل والگوی زندگی خود بکنیم، آنها داشته های ما هستند و در موزه جامعه ما وجود دارند. همواره این اشتباه در نوشته های دوستان ما دیده می شود که گویا جهانی شدن سر آغاز هویت زدایی است.  جهانی شدن جز با هویت گرایی خاص و مرسوم قادر نخواهد بود به سرانجام خود برسد، بدین جهت جهانی شدن برای حفظ هویت های مشخص در جمع  است.

امروزه وحدت اسم رمز فاشیسم است ؛یعنی یکسان‌سازی انسانی بر اساس هرنوع فکری،  جمع و اجتماع یک سان خود اسم رمز توتالیتاریسم و نابودی شخصیت انسانی است.

فرد باید ارزش داشته باشد  و جمع آن افراد است که دارای ارزش است،  داشته های هویتی ما، مالِ ماست و به آن احترام می گذاریم و ارزش قائل هستیم.؛ اما نه به عنوان سپر و اسلحه ای برای جلوگیری از تمدن و مدنیت، نه برای اینکه از آن اجناس موزه ای به عنوان مدل زندگی روزمان استفاده کنیم،  در اینصورت فرق ما با باستانگرایان و گذشته گرایان و مرتجعین در چیست؟

ارتجاع، چه سفید و چه سرخ و چه سیاه بازگشت به گذشته است؛ چه داعشی باشد و چه کوروشی.  ارتجاع عقب ماندگی و بازگشت به قبل از آن عقب ماندگی که خود عامل همان عقب ماندگی امروز است، وسایل موزه ای برای حفظ و نگهداری آنها و نگاه کردن و افتخار برای آن اصالت تباری است نه برای استفاده کردن از آن داشته ها .

امر ملی گرایی و سرزمین به عنوان اصل و تئوری آن امری جداست و امر هویت طلبی با تئوری زیر پا و امر سرزمینی موضوع دیگری است.

در ملی گرایی باید منافع ملت خود خاص آن ملت مد نظر باشد در امر هویت طلبی منافع تمام ملت های جهان مد نظر است.

یعنی وقتی امری را برای ملت خودمان می خواهیم آن را باید به کوردها و فارس‌ها هم خواست، نسبت به هم ترجیح ندارند، النهایه از زیر پا آغاز و تا آن موقعیت که ممکن است ادامه یابد.

حال چون فارس‌ها امکانات مملکت را در مرکز برای خود بر می دارند و یا چون  کورود ها و یا برخی در پی جهان گشایی و یا سرزمین یابی هستند با خواسته های ما تضاد بوجود می آید.

هویت طلبی امری عصری است، اجتماع هویت های گوناگون موجب خدشه به دیگری نیست اروپای واحد هویت فرانسوی‌ها و یا مجار ها و یا ژرمن‌ها را از بین نمی برد نه زبان و نه فرهنگ هیچکدام، خدشه ای نمی بیند .

ملل ایران در چهارچوب ملت های برابر می توانند باهم و یا جدا از هم باشند ،در اصول هویت طلبی هیچگونه برتری و ترجیحی به هم ندارند.

آذربایجان هویت سرزمینی و جغرافیایی ما است و تورک هویت تباری ما است.

هویت های گوناگون تنها در پیش فاشیسم و به خصوص شوونیسم باهم متضاد هستند، مادرت را بیشتر دوست داری یا پدرت را؛ تنها از ذهن مریض تراوش میکند.

اول ایرانی هستی یا آذربایجانی؟ سوالی است که شوونیسم بیمار به طرح آن می پردازد.

کدام شعرت را و یا کدام فرزندت را بیشتر دوست داری؟ سوالی نیست که یک ذهن سیال و سالم به طرح آن بپردازد .

اصول هویت طلبی جدا و اصول ملی گرایی جدا است، شناخت آنها می تواند ما را در رسیدن

به منافع ملت خودمان کمک نماید .

عوام زدگی و پوپولیسم امروزه آفت تمامی اندیشه ها است، مجتهدین بزرگ در اثر ماندن در عقبه مریدان خود تبدیل به فسیل های ذهنی می شوند. اندیشه ها هم چنین هستند ،اگر در سیطره عوام قرار بگیرند، تبدیل به خرافات و مزخرفاتی می شوند که مورد پسند سنتی ترین و کهنه ترین  انسان ها قرار می گیرند.

انسان مدرن در عصر امروز باید انسان عاقل و خردمندی باشد و از هر گونه خرافه دوری گزیند.

عیسی نظری – حقوقدان و ژورنالیست

به گزارش «مرکز ارتباطات ریاست جمهوری ترکیه، اردوغان و طرفین در این تماس تلفنی در مورد دیدار روز سه شنبه هیئت‌های مذاکره کننده روسیه و اوکراین در استانبول بحث و رایزنی کردند.

اردوغان تاکید کرد: برگزاری مذاکرات هیئت‌های روسیه و اوکراین در یک فضای مثبت و سازنده‌ در استانبول امیدها برای دستیابی به صلح را افزایش داد.

وی ضمن تاکید بر اهمیت رفتار محتاطانه طرفین و تداوم مذاکرات، تصریح کرد: قصد داریم با تامین زمینه دیدار روسای جمهور روسیه و اوکراین تلاش‌ها برای دستیابی به صلح را به اوج برسانیم.

رئیس‌جمهور ترکیه همچنین پیشنهاد خود برای ملاقات زلنسکی با ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه در تورکیه را بار دیگر یادآوری کرد.

زلنسکی نیز از اردوغان به‌خاطر میزبانی او از مذاکرات هیات‌های اوکراین و روسیه در استانبول قدردانی کرد.

• زلنسکی مجددا از ترکیه برای جلوگیری از ورود کشتی‌های روسیه به دریای سیاه درخواست کرد
• اردوغان در گفتگو با پوتین: ترکیه آماده است به حل فوری مساله اوکراین از راه مسالمت آمیز کمک کند

اهداف گروه خبری آذتورک خبرلری:
سایت آذتورک خبرلری بطور روزانه و فعال اخبار و مطالب مربوط به حقوق‌بشر، آذربایجان، جهان تورک، مقالات و غیره…

با اینکه تورک‌ها خدمات بی پایانی به ایران کرده‌اند. اما رژیم‌های مذکور ملت تورک را به دلیل خواسته‌های مشروعشان بارها سرکوب کرده‌اند و این سرکوب ها همچنان ادامه دارد.

سایت آذتورک خبرلری صدای فعالین مدنی و حقوق بشری و مدافعان آزادی و دموکراسی ملت تورک و پاسخی به تبعیض‌ها و سرکوب‌ها علیه آذربایجان است.

سرزمین آذربایجان متعلق به ملت آذربایجان است و سرنوشت آذربایجان را ملت آذربایجان تعیین خواهد کرد. حق تعیین سرنوشت از ارکان اساسی ملت‌هاست و آذربایجان هم از این قاعده مستثنی نیست.

از شما خواهشمندیم، سایت ما را به دوستان و آشنایان خود معرفی کنید و با ارسال فیلم و خبر ما را یاری نمایید.

عریان نمودن رفتارهای نژادپرستانه ایرانیها توسط «علیرضا محمدی» استندآپ کمدین افغانستانی، خشم «کارن همایونفر» داور برنامه «عصر جدید» تلویزیون ایران را برانگیخت و این داور ایرانی در خصوص سخن گفتن درباره رفتارهای نژادپرستانه‌ ایرانیها، به این کمدین هشدار داد.

این استندآپ کمدین افغانستانی در برنامه «عصر جدید»، ضمن دفاع از هویت خود، به شکلی هنرمندانه رفتارهای نژادپرستانه ایرانی ها بر علیه افغانستانی ها را مورد انتقاد قرار داد و گوشه ای از رفتارهای نژادپرستانه جامعه و دولت ایران بر علیه افغانستانی ها را بازگو کرد و به محروم بودن مهاجران افغانستانی از بسیاری از حقوق ابتدایی شان در ایران اشاره کرد.

در پایان، کارن همایونفر داور ایرانی برنامه، در تداوم رفتارهای نژادپرستانه ایرانی ها، به این کمدین افغانستانی گفت: «تو نمی توانی در برنامه ای که از پایتخت ایران پخش می شود، از نامهربانی ها ایران بگویی و تمام ماهیت اداری اخلاقی ارتباطی را زیر سوال ببری!»

همایونفر بصورت غیرمستقیم این کمدین افغانستانی ساکن ایران را «بی هویت» معرفی کرد و گفت: «تنها چیز مهم در زندگی برای من که با هیچ چیز طاق نمی زنم، شناسنامه و پاسپورت منه، این دوتا رو از آدم بگیرند، دیگر هویتی برای آدم باقی نمی ماند!»

شهروندان افغانستانی هم از طرف شهروندان ایرانی و هم از طرف دولت این کشور مورد بدرفتاری‌های نژادپرستانه، ظلم، تجاوز و قتل قرار می گیرند.  در شهریورماه سال ٩۵، نمایشگاهی از «مکشوفات کلانتری‌های شیراز» برگزار شد که در آن مواد مخدر، مشروبات الکلی و فیلم‌های غیرمجاز نمایش داده شده بود. در این نمایشگاه، «مهاجران غیرقانونی افغان» که توسط پلیس ایران دستگیر شده بودند، با چشمانی بسته در «قفس» به نمایش گذاشته شده بودند که این اقدام ضدانسانی، خشم افغانستانی ها را برانگیخت.

همچنین حکومت ایران با سوء استفاده از وضعیت پناهندگان افغنستانی، هزاران جوان افغانستانی را در راستای منافع ایدئولوژیک خود به جنگ سوریه اعزام کرد و هزاران تن از آنها را به کشتن داد.

لازم به ذکر است، مسئولان فاشیست برنامه «عصر جدید» هفته گذشته هم رقص آزربایجانی گروه آیلان و اجرای تورکی «آیلان» خواننده آزربایجانی را قطع و سانسور کردند که این خشم شهروندان آزربایجانی را برانگیخت.

چند روز پیش نیز «ژاله صامتی» دیگر داور برنامه «عصر جدید» در اظهاراتی تحقیرآمیز و نژادپرستانه به «بابک جوکار» جوان لُر که یک آواز لُری را اجر کرد، گفت: «اینجا (تهران) اینجا آمدی، باید لهجه‌ات را کنار بگذاری و به زبان فارسی بدون لهجه حرف بزنی!»

اردبیلده «گنجه لی اولو نیظامی‌یه سایغیلاما توتورلار.»

اردبیل گؤروشونه کیملر چاغریلیبدیر؟

تورک میللتی نین و دیلی‌نین بیرینجی دوشمنی حداد عادل جنابلاری!

بیر تورپاقدا کی، کیمی نیظامینی کورد ائدیر، کیمی ایسه تفرشلی، نییه گرک اردبیلده اونا سایغیلاما توتولسون؟

نییه آپاریب تفریشده یا کزازدا توتمورلار؟ کی جناب جلال الدین کزازیدا حدادا قاریشیب بیر ذبیح الله صفانین یاریمچیق قالمیش ایشلرین بیتیره لر.

– اورمودا “همزیستی و تعاملات فرهنگی مسیحیان و مسلمانان در آذربایجانغربی” اؤزلری دئمیشکن کارگاهی کئچیریلیر.

بو کارگاهین زامانیدا دارتیشمالیدیر.

هر حالدا اورمو میللتی مارشیمونو، مستر شدی، آقا پطروسو… یادیرغایا (اونودا) بیلرمی؟

ائرمنی و آسوریلرین روسلارا و خاچ دونیاسینا بئشینجی هالای اولماغین یادیرغاماق اولارمی؟

بو او دئمک دئییل کی ایندی بیز قانا – قان ایسته‌ییریک. یوخ! آذربایجان تورک میللتی باشقالاری‌ایله بیرگه دینج یاشاماغی تاریخ بویو ثبوت ائدیبدیر. آنجاق آذربایجان تورک میللتی داها آییلیب، یاخشیلا پیسی سئچه بیلیر.

– کیهانین تیتری ، «شلیک تبریز جان اردوغان را لرزاند»

بو منفنگییه (مافنگی) دییه‌ن یوخدور؛ سن گؤرن آغاجلاری کؤکوندن کسیلیبلر.

سن گئت منقلیوین کؤزون ایتیلت.

– بی بی سی برلینده بیر کوردله اربیله  راکت حمله سیندن دانیشیر، سؤزچو دئییر؛ ایران، ایسراییلین دورگه سین وورورسا، آذربایجان جمهوریتنی وورسون!. . بحرینی  وورسون!..

نییه اربیلی وورور؟ چون ضعیفدی! گوجسوزدو!

رحیم عباسی

در آثار ادبی و هنری دوره شوروی، شخصیتهای روس با صفات مثبت و شخصیتهای غیرروس با صفات منفی نشان داده میشد. گئورگی تسیشویلی نویسنده گرجی میگفت: ما با تلخی و تأسف داستان «صید ماهی در گرجستان» نوشته ویکتور آفاناسیف را خواندیم. نویسنده بدون رعایت نزاکت و با جمله‌های ناخوشآیند، درباره خصوصیات اخلاقی و عادات ملت گرجی سخن گفته، ویژگیهای ملی آنها را به شکل زشتی تصویر کرده است.

وارتگز پتروسیان، نویسنده ارمنی تاکید میکرد که این قبیل موارد بوِیژه در فیلمها زیاد مشاهده میشود، مثلا وقتی در ترکستان و قفقاز، یک محلی روی اکران ظاهر میشود، حتما با لهجه غلیظی حرف میزند، کلاه پوستی یا کپی مدل کهنه به سر گذاشته و بیشتر اوقات قیافه کاسبها را دارد.

جامعه شناس ادوارد اوهانسیان نیز نوشته بود: «در فیلمهای ساخت شوروی، سرباز ارمنی معمولا موجود احمقی است که مدام باید او را «هی – هی» کرد و در پایان فیلم یک گروهبان مجرب روس آدمش میکند. اگر یک ارمنی، فرد تحصیلکرده‌ای باشد که برای شرکت در کنفرانس علمی به مسکو رفته، حتما در یکی از هتلها برای خود شیشلیک کباب کرده فرش گرانقیمتی را با آتش آن شیشلیک میسوزاند و همکاران هوشیار روس به آن کاراپت یاد میدهند که آدم حسابی در هتل شیشلیک نمی‌پزد. اگر ارمنی سوزنبان راه آهن باشد حتما سوزن را اشتباهی عوض میکند و همکار تیزهوش روسی او سر بزنگاه سوزن را در جای مناسب قرارداده، قطار را از یک فاجعه نجات میدهد. وضع همیشه به این منوال بوده و اقلیتهای ملی به این امر عادت کرده‌اند.»

اوهانسیان و پتروسیان از معدود اندیشمندانی بودند که استیلای مسکو را دشمن واقعی هویت و استقلال ارمنستان و راه صحیح مبارزه را همراهی با اقلیتهای ملی روسیه می‌دانستند. ولی ناسیونالیسم ارمنی میخواست با آویختن از دامان قلدر محله، قلدر قفقاز باشد؛ بطوریکه ارمنستان تنها جمهوری غیرروس شوروی بود که مبارزانش به پرومته (جنبش غیرروسهای شوروی) ملحق نشده و با شوونیسم روسی مبارزه نکردند.

همدلی امروزی جماهیر سابق شوروی با اوکراین و مخالفتشان با زورگویی روسیه، یادآور جنبش پرومته شده و ارمنستان همچنان غایب این اتحاد بوده و حتی در کنار روسیه اشغالگر قرار گرفته است. بنابراین حتی اروپای هوادار ارمنستان نیز، نگاه مثبتی به آزادسازی قاراباغ پس از خروج صلحبانان روسی توسط آذربایجان خواهد یافت و این مهم، با دفن قلدر محله در جبهه اوکراین، محقق می‌شود تا ثابت شود که، «چراغ ظلم تا سحرگاه روشن نخواهد ماند».

حداد عادل-ین اردبیله گلمه‌سی و نظامی گنجوی بارده دانشماسی بو اوستانا هچ بیر خیری یوخدور، عکسینه زیان گتیرر. ایرانشهری‌لر، اؤز ایستکلرین یایماق اوچون اردبیلی گرو توتاراق، بو اوستانی اقتصادی و اجتماعی جهتدن  گئری قویوب لار. نیه بو کنفرانسی آپاریب گیلاندا و یا کورد لرین ادعا ائتدگی تفرش-ده قورماییرلار؟ مگر جناب کزازی ادعا ائتمیر کی نظامی تفرش‌لی‌دیر؟! نیه قاطار یولو چکیلنده، گیلاندان سووشور، اقتصادی طرح لر، لایحه لر گیلاندا حیاتا کئچیر، اما بویله دوشمنچیلیگی آذربایجان جمهوریتی ‌ایله، اردبیلین بوینونا سالیرلار. چوخ تأسف ائدیجی دیر کی اردبیلده بیر عده مسئول لار، پان ایرانیست‌لرین اویونجاغینا چئوریلیب لر، و بونا گؤره‌ ده، اردبیلی، آذربایجان جمهوریتی ایله ایران آراسیندا  اورتاق لایحه لرده، قیراغا قویورلار. پان ایرانیست لر، ایرانشهری لر، بورادک هانسی بؤیوک بیر لایحه نی اردبیلده حیاتا کئچیریبلر کی بو جاماعات دا اونلارین بو تورپاغا سئوگیسینه ده شاهد اولالار؟  اردبیلین اصلینده گئری قالماسیندا بونلارین بلاواسطه ایزلری وار، دئمه‌لی اونلارین  بیر آماجی وار؛ او دا، اردبیلده آذربایجان جمهوریتینه نیفرت یارتماقدی. هرکس ده بونلارین بو سیاستینه اعتراض ائدیر آدینی پان‌تورک قویوب، سیرا دان چخارتماق ایسته‌ییرلر. البته بو بیر سیاست دیر کی، اونلارا حاشیه امنیت یارادیر، اما بؤیله بیر حرکت، آتالار دئمیشکن، اردبیله  چؤرک اولماز. اردبیلده ایشسیزلیک، طغیان ائدیر، بوردا  دوزگون حرکت ،قونشولارلا، دوستلوق کؤرپوسو یارادیب، اونلارین اقتصادی پتانسیلیندن ایستفاده ائتمک دیر.  پان ایرانیست لر چوخ چالیشدیلار، اردبیل ایله آذربایجان میللتینین آرسیندا نفرت یارادسینلار. بو البته بوش بیر خیال ایدی، اما بونون اقتصادی عارضه لری وار و بونو دا یوخاری سطیرلرده سویله‌دیم . اردبیلین اقتصادی انکشافی، بؤیوک لایحه لره قاتیلماسیدیر، بو ایسه، نه‌قدر ایرانشهری لر اردبیلده فعالیت گؤسته‌ریرلر، اولاسی دگیل.

بهنام کیانی اجیرلی

خون تاریخ هیچوقت بر زمین نمی ماند!، برگزاری دادگاه تاریخ هر چقدر هم طول بکشد، روزی تشکیل خواهد شد و رضاخان و پسر خلفش را، که راه پدر را بخوبی دنبال کرد و پی گرفت، به پشت میز محاکمه خواهد کشید. بزرگترین گناه آن‌ها ذبح تاریخ و بردن تاریخ به سلاخ خانه ی تعصبات کور و بلاهت بود که فریب نادانانی مانند عبدالله مستوفی و حسن پیرنیا و…را خوردند و غره بر عظمت تو خالی صندلی قدرت خود شدند و دست به کارهایی زدند، که تنها یکی از آن‌ها ستیز با زبان سترگ ترکی و نام های ترکی بود، زبانی که آن بیماران و ناتوانان از قدرت و نعمت اندیشه و اندیشیدن نفهمیدند که در طول تاریخ چون کوهی پشت زبان فارسی ایستاده است، و آنها ندانستند که اگر در این دیار ترک و زبان ترکی نبود، دیگر و اکنون از زبان فارسی هم نشانی نمانده بود و نبود…این سخن داستان درازی دارد و من نمی خواهم وارد آن شوم…

آن‌ها با در پیش گرفتن چنان سیاست دور از خرد، تخم نفاق و واهمه از همدیگر را در ایران کاشتند. آنها خود نخستین آغازگران آن چیزی بودند که اینک همه ی «آن سر دنیا نشینان»، هر روز سینه ی خود را در حذر از آن چاک میدهند، و هیچ بر رخ خود نمی آورند که، تخم این داستان را، رضاخان و پسرش کاشتند!…

اما اکنون که بعضی کسان محلی به چنان افکاری دچار شده اند، باید پرسید: آیا تاریخی که به دست رضاخان و پسرش ذبح شد، خونش خشک شد و از یادها رفت و در گورستان تاریخ دفن شد؟ جواب به یقین منفی و خیر است. اینک همه میدانند که نام شاه آبادها- که الحمدلله دیگر خبری از آنها نیست، چه بوده است؟ و همینطور علیرضا آباد، رضاییه، بندر پهلوی، شهر شاهی در مازندران، بندر شاه و…و….همه و همه به کجا رفتند؟ و صدها نام دیگر….

اما مهمترین و ماندگارترین دادگاه تاریخ، همانا وجدان انسان ها است. اکنون آن پدر و پسر در دادگاه تاریخ و وجدان های بیدار محکوم ابدی هستند. من امیدوارم روزی- آنهم نه چندان دور از روزگار ما- دادگاه تاریخ تشکیل شود و آن پدر و پسر را به جرم تغییر نام آبادی ها و شهرها به نام های جعلی مورد نظر خودشان، و سوزاندن کتاب‌ها، به پشت میز محاکمه بکشند. اساساً پرسش مهم و اساسی این است: چه کسی به آنها این اختیار را داده بود که نام عوض کنند و نام انتخاب کنند، آنهم برای آبادی ها و مناطق تاریخی؟ در واقع اگر قدرت حاکمه  این اختیار را دارد که نام افراد را عوض کند، پس نام محل زندگی مردم را نیز میتواند عوض کند. که البته میدانیم در هیچ دوره ی تاریخی و در هیچ جای دنیا این اختیار را نداشته است ، این یک بحث مهم حقوقی است و در مبحث اختیارات دولت ها جای می‌گیرد…(یکی از چهار رشته ی تحصیلی من در مقاطع مختلف دانشگاهی حقوق قضایی در دانشگاه تهران بود و میدانم که بحث فوق یک بحث جدی حقوقی است.)

اما نام‌واژه های «قره قیه» و «جلایر»، هرکدام تاریخی چند صد ساله و حتا چند هزار ساله  دارد. این نامها شناسنامه تاریخی ساکنان آن آبادی ها است. در باره جلایر جناب دکتر سلیم زحمت دوست، اشاره ای مفید و مختصر کرده اند، من فقط اشاره میکنم که در باره ی قارا قایا یا قره قیه میتوان یک کتاب نوشت. هردو بخش این نام، دارای پیشینه ی حداقل هفت هزار ساله است. که البته من در نوشته های مختلف، به آنها اشاراتی داشته ام و اگر ضعف و پیری فرصتی دهد، در آینده مقاله ی مستقلی در این زمینه خواهم نوشت…

اما به دوستان مسئول در ادارات معظم یادآوری می‌کنم که، تغییر نام های تاریخی، هیچ مشکلی را حل نمی‌کند و حتا آسیب به تفاهم و دوستی بین آحاد و اهالی جامعه میرساند. من در گفتن این سخن خدا را شاهد میگیرم که، چنین کارهایی نه صلاح ملک است و نه صلاح ملت. و به دوستان خود نیز عرض میکنم که، این کارها نه خدمت به خود است و نه خدمتگزاری به ملک و ملت…در هر پرسش و پیشنهادی نخست باید پرسید:

چرا؟:

فایده اش چیست؟

این فایده نصیب چه کسی می‌شود ؟

…و نتیجه اش چیست؟

دکتر رحمان پوراکبر خیاوی

«تبعیض مضاعفی که زنان ملل غیر فارس از آن رنج می برند و تو نميخواهى كه بدانى»

آری:

ما  و شما آن دو خطیـم آری، موازیــان به ناچاری…

که باورمان ز آغـاز، به یکدگــر نرسیدن بود.

امسال در روز ٨ مارس  روزى كه زنان در تمام دنيا، براى – نان – صلح و آزادی – محو هر گونه تبعيض – خشونت و ستم طبقاتی- دست به اعتراض ميزنند، …

آشكارا و بدون تعارف واژه ميگويم ؛ امسال نتوانستم احساساتم را با تبريك و تهنيت به همه زنان ايران بيان كنم. با اينكه بسياري از دوستانم از اقصاء نقاط دنيا ميدانند كه اين مناسبت چقدر برايم مهم و ارزشمند هست، و اما این به چه معناست؟

اولاً؛ وجودم سرشار از عشق به برابری بین همه انسانهاست، مرد و زن

دوم؛ امسال در اين مناسبت مهم  روى سخنم به زنانى هست كه ، خود را مبارز در مسير احقاق حقوق زنان – آزاديخواه و برابرى  طلب ميپندارند.

زنانى  كه فكر ميكنند ايران فقط يعني؛ زن فارس زبان  و مبارزه يعني؛ مبارزه با حجاب اجبارى – حق طلاق – دفاع از ناموس – اسيد پاشي – جنبش سبزى- كودك همسرى – كمپين براى دفاع از پناهنده افغانستانى – اعتراضات آبانى براى تقلب در شمارش آرا – خشونت عليه زنان – كمپين يك مليون امضاء – شكاف جنسيتى – پيشگيرى از باردارى – حمايت از زنان پنجشير…

و دیگر مطالبات و خواسته هایى كه گويا فقط در مركز حادث ميشود !..

با اين تيترهاى مبارزاتى زنان، كه متاسفانه در آن از اساسي ترين حقوق اوليه انساني يك كودك سخن به ميان نمي آيد چگونه و با چه دلى تبريك بگويم به زنان ملتهاى ديگر!، كه از ساده ترين و اوليه ترين  حقوق فردى خود باز مانده اند.

وقتى در ٧ سالگي وارد دبستان ميشوند با دنيايي متفاوت از آنچه كه مادرانشان به آنها آموخته، روبرو ميشوند و در اين ميان خيلي ها در ميانه راه از ادامه تحصيل ممانعت ميكنند و باز ميمانند و درست از همينجاست  كه كودك همسري آغاز و به همراه آن بدبختي دختر غير فارس …

پس به تبع آن، در ادامه ناآگاهى و بيسوادى و تبديل شدن دختر جوان غير فارس به ابزارى براى زندگي مرد در محدوده يك  چهار ديوارى  و فرزندآورى.

و در ادامه، اين دورِ باطل به فرزند به ارث ميرسد و  تكرار همان خشونتها و نگاه درجه دو بودنهاى زنان و وظايف تعريف شده بدون اندكى آزادى عمل و انديشه شكل ميگيرد…

چرا كه نتوانسته به زبان بيگانه تحصيل كند و مجبور هست بر سيستم پدرسالارانه و مردسالارانه گردن بنهد. با اینحال، امروز تو زن فارس فارس‌نژاد و شاید فارس زبان شروع ميكنى به مبارزه! بدون اينكه ريشه آنها را بازشناسي كنى.

ميدانى به خاطر همين نيافتن دقيق ريشه مشكلات  زنان، يك دهه هست كه به شكلى تقريباً جدي ولي بي ثمر به ميدان مبارزه ميشتابيد؟ غافل از اينكه تا  ريشه‌ی علل را نيافته اى بر طبل تو خالى ميكوبى و برگ و ساقه را  به يكباره مي خشكانى…

مهمتر اينكه؛ زنان غير فارس  كه شرايط تحصيل و آزادى كردار و انديشه  را در سختى و نابرابر  كسب كرده اند؛ تا دست به اعتراض و دفاع از هويت گمشده ميكنند، بايد سالهاى متمادى با اتهاماتى چون معاند تماميت ارضى – جدايى طلبى و يا … در  زندانهاى جغرافيايى به نام ايران، در مضاعف ترين شكل ممكن با شكنجه هاى روانى و تبعيض، روزگار به تلخي زهر بگذرانند.

ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻨﻔﯽ ﺳﺎﻧﺘﺮاﻟﯿﺴﻢ در اﯾران، مصائب و مشكلات ٨٠٪؜جامعه را در ﻫﺎﻟﻪاي از اﺑﻬﺎم و ﭘﺸﺖ ﭘﺮده ﻗﺮار داده است  و ﺗﻤﺮﮐﺰ ﺗﺮﯾﺒﻮنﻫﺎ در ﻣﺮﮐﺰ و ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﮐﺮدن تصاوير و ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﺮﮐﺰ، ﻣﺎﻧﻊ از دﯾﺪه ﺷﺪن ﺑﻘﯿﻪ دختران و زنان غير فارس گرديده است. ﺷﻤﺎ فقط به ﺗﺼﻮﯾﺮ ﺧﻮدﺗﺎن در آﯾﻨﻪ ﺧﯿﺮه شده ايد و دﯾﮕﺮ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮدﺗﺎن ﮐﺴﯽ را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﯿﺪ! ﺗﺎزه، با ناميدن كل ايران به عنوان«پارس» توجه جهانيان را ﻫﻢ با ﻣﻌﯿﺎر  ﺳﺎﻧﺘﺮاﻟﯿﺴﻢ ﻣﻮﺟﻮد ﺗﻨﻈﯿﻢ ميكنيد. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑﺎزﺗﺎب ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ و كنشگري هاى زنان غير فارس اصلاً ديده نميشود، اگر هم ديده شود باز با خدعه اي ديگر، اتهامات به زنان و دختران ما آغاز ميشود. ولي فعاليت و اعتراضات مركز در رﺳﺎﻧﻪﻫﺎى خارجى و داخلى مكرر به نمايش گذاشته ميشود.

اى زن؛ زن ايراني فارس زبان، ايران فقط متعلق به تو نيست. تو با زبان مادري خودت تحصيل كرده اي و بدون دغدغه در هر عرصه اى جولان داده ايى، آيا زمان آن نرسيده كه در كنار زنان غير فارس كه براى دفاع از هويت زبانى و فرهنگي خود در تلاشند، بايستيد؟

سایه ی شوم نابرابری و نگاه از بالا به پايينِ ملتى به نام فارس –  بر ديگر زنان ساكن در ايران، كه تحت ظلم  مضاعف هستند، هر روز گسترده تر میشود و ﻣﺮﺗﺒﺎً ﺑﻪ روﻧﺪ ﺑﺎزﺗﻮﻟﯿﺪ ﺗﻘﺴﯿﻢ اﻓﺮاد ﺑﻪ ﺧﻮدي و ﻏﯿﺮ ﺧﻮدي ميانجامد و ﻣﻮﺟﺐ ﺳﻠﺐ ﺣﻘﻮق ﺑﺮﺣﻖ بخش عظيمى از اﻓﺮاد جامعه ﻣﯽﺷﻮد.

و اما سخن آخرم، تبريك و تهنيت بر همگان  به مناسبت اين روز مبارك، ولي براي من در تقابل با زنان كشورم تلخ…

شرایط من عوض نشده است، اما جهان پیرامونم هر روز تغيير یافته است.

وقتى به عمق قضيه مينگرم و  با زنان فارس  در مورد تبعيض هويتى – زبانى و چرايي بسندگى زبان فارسى و از رنجهاىي كه بر كودكان غير فارس ميرود، صحبت به ميان مي آورم، جز گفتمان اهانت آميز و انگ تجزيه طلبى چيزى نميشنوم! گفتمانى كه پان ايرانيستها و ايرانشهرى ها، خواسته يا ناخواسته – نژادپرستى، تبعيض، كم بيني مردمان غير فارس،  از عرب و كورد و لر و تورك و گيلك و تركمن و بلوچ و…  را گسترش داده اند،

مضاف بر آن، نابودي جغرافياى ملتهاي غير فارس، فاجعه هاي محيط زيست، درياچه اروميه،

«درياچه اي كه خاطرات كودكيم را در آن جاگذاشته ام»

كارون، جايي كه دختر عرب شعرها به زبان مادريش سروده است و ديگر جغرافيايي كه هر ملتي در آن خاطراتش را در گنج زيباى دلش دارد.

ميدانى امروز جغرافياهاى ما به متروكه اي تبديل شده است كه با سيل عظيمى از مهاجرت به مركز مواجه گرديده است؟ و در مركز با زبان ناشناخته با انواع  اهانتها و تحقيرها و تبعيضها و شغلهاى خدماتى با ماهيت و درآمدى نازل اين روند ادامه دارد؟

و آيا همين ستم براي نابودى يك فرهنگ و زبان و هويت كافى نيست؟

جغرافياى آذربايجان من به تلى از خاكستر تبدیل شده و میرود كه  به یک فاجعه ملی تبدیل شود، كوچ دختران سرزمينم – همچون من، كه از يك جامعه فرهنگى  و زبانى متفاوت از تو برخواسته ام و ديگر دختران غير فارس نيز هم . اينها  همه ذهن واندیشه وافکارم را زیر سلطه خود گرفته است.

چقدر اين روزها دوست داشتم من هم در تقابل نابرابر بین زنان فارس و غير فارس و نیروی  تهدید کننده نژادپرستى و سنت گرايى آريايي، در ایران، حضور داشتم و در عین تلاش برای مبارزه با فقر، فاصله طبقاتى، … آرزوی رهایی زنان فارس زبان را از روحيه ايرانپرستي و ايرانشهري را هم فریاد میزدم.

باید این واقعیت را بپذیرم که وضعیت بی پناهی زنان غير فارس،  فقر و كوچ اجبارى به مركز، براي يافتن اندك رزقي – سركوب هويت و زبان – شان و منزلت و جغرافيايشان نيز هم با بي کفایتی نظام در بالاترین حد خود، ذهن و روح مرا تسخیر ویکی از آرزوهای مهمم  را كه هشت مارس ناميده ميشود در ياد و خاطرم كمرنگ كرده است.

روز زن عزیز است؛ برای من هم،

رهایی زن از تبعیضات یکی از آمال بزرگ انسانیت، برای من هم. به شماهايي که هم از درد من و درد امسال من  گفته اید وهم روز زن را فراموش نکرده اید، تبریک می گویم.

کیمیا قنبرزاده